Ze hebben wél namen, Stephen en Michael van No Names. Uit nieuwjaarsluiheid gaan we de inleiding van I Surrender To The Void As Of Now I Am The Void (catchy titel), die de Australiërs zelf gebruiken, even recycleren. “Twee mannen van medium leeftijd die machines bouwen, ritmes bouwen en daarover comfortabel boos lawaai maken.” Als je daar geen zin van krijgt, van wat dan wel?
Als eerste komen de vier eigenlijke songs aan bod. Warempel nog aan toe: de omschrijving is zowaar treffend. Er start een regressieve, gefabriceerd klinkende drumprogrammering op en die zal gedurende eenzelfde track nauwelijks van ritme wisselen. In dat ritme dramt log riffend en chroomsmeltend snaarbeton behoorlijk zwaar door. Al komt die zwaarte vooral van de indringende basgitaar, waarvan de geribbelde sound je boxen aanzienlijk aan repen rijt. Vooral als het traag gaat of bij de traag van akkoord wisselende ragrollades.
Eenzelfde riff gaat zodanig lang door totdat ‘ie helemaal uitgerodeerd is. Als de zeldzame ritme- en riffwijziging eindelijk invalt, komt die er dan wel ijzersterk in. Helaas is No Names dan weer voor twee minuten van hetzelfde vertrokken. Te meer omdat de echoënde, eerder hoog ingeschreeuwde roepwoorden duidelijk bijzaak zijn en het slagwerk slechts af en toe, wanneer de riff eens uitmondt in een knarsende, lawaaierige ijzerpersing, een centimetertje speling geeft is het moeilijk om aan boord te blijven bij de nochtans goed ingezette tracks.
De remixen verknoeien het weliswaar een stuk grondiger. Objectief gezien omdat ze geen enkel element uit het origineel hergebruiken en dus eigenlijk gewoon andere nummers zijn. Subjectief gezien is het voor volbloed metalheads afzien bij de gitaarloze en zachtgebalsemde drum-‘n-bassbeats met tranceachtige sequenties en samples. Dus is het vechten tegen de skipdrang bij de geloopte en gevocoderde bongo’s met sonisch verhakselde gitaarrestanten en is het op de tanden bijten bij het oosters schalmeigeschetter. Want in tegenstelling tot de originele versies wijzigt het ritme in de remixen hé-le-maal niet. Dat maakt ze zo saai dat het geen naam heeft.
Score:
55/100
Label:
Machine Man Records, 2020
Tracklisting:
- The Thread
- Tedium
- Fake Faith
- Manufacturing Desires
- Fake Faith (Raven’s refake)
- The Thread (No Names Curse Of Youth Dub Mix)
- Fake Faith (Decent News Remix)
- Fake Faith (Stalk Market Death Industrial Remix)
Line-up:
- Stephen – Vocalen, programmering, gitaar, basgitaar
- Michael – Vocalen, programmering, gitaar, basgitaar
Links: