Nicarus – Sipapu

Geschreven door op 21-04-2023 om 23:54.

In de bijgeleverde biografie wordt beweerd dat Nicarus een mengelmoes speelt van, let op: post metal, post rock, alternative metal, (tragische) pop, stoner, grunge en sludge. De helft daarvan snijdt geen hout. Zo is post rock en metal nauwelijks te bekennen op deze lange plaat en is het met een vergrootglas zoeken naar sludge-invloeden (ze zijn er wel hoor, alleen ver weggestopt).

Wat Nicarus wel is, is een band die moeiteloos ingrediënten uit verschillende genres in een blender gooit. Met dit derde wapenfeit, Supapu geheten, heeft de Israëlische zangeres Nicarus een conceptalbum bij elkaar gepend dat draait om het gat op de aarde waar de eerste mensen deze wereld zijn binnengedrongen. Om dit concept kracht bij te zetten worden er allerhande filmsamples van stal gehaald. Dat waardeer ik altijd wel, mits goed ingezet. En dat is gelukkig wel het geval op deze plaat.

Wat Supapu ook is, is lang. De plaat klokt af op 66 minuten. Dat lijkt in werkelijkheid nog veel langer te duren. Want eerlijk; Nicarus brengt geen fijne luistermuziek. Dat ligt aan een aantal zaken.
Zo vind ik de productie bij vlagen niet zo best, er zit zoveel distortion op de gitaren dat het geluid bijna clipt. Dat heeft bijvoorbeeld een Baroness ook, maar die compenseren dat nog met hele goede nummers. Die heeft Nicarus wat minder. Bij vlagen worden de oren wel gespitst. Dat gebeurt bijvoorbeeld bij het nummer Ode On The Death Of A Favourite Rat (ehm..). Zij kiest ervoor om de sample in het midden van het nummer te voorzien van langgerekte schreeuwen. De combinatie van de wat subtiele gitaarklank, haar geschreeuw en de net niet goed verstaanbare filmsample, zorgt wel voor een wat ongemakkelijke sfeer op dit album. Dat gebeurt ook op Jesus Went Down The Chimney (eehm), waar je niet weet of je nou naar een opgewekt nummer aan het luisteren bent, of naar een wat weemoedig verslag. En weemoedigheid is wel een thema dat regelmatig terugkeert, zoals op het meest postrock-achtige nummer van de plaat: Sipapu & The Golden Buddha. Het doet me bij vlagen aan Maserati denken. Een nummer vol met samples en terugkerende postrock gitaarlijnen.

En zo komen stijlen die in de biografie worden genoemd allemaal min of meer terug op Supapu. Soms zelfs in eenzelfde nummer. Het draagt nou niet helemaal bij aan de cohesie van de plaat. Het helpt ook niet dat Nicarus te weinig interessante hooks en momenten bij elkaar heeft geschreven. De aandacht verslapte regelmatig tijdens de luisterbeurten. Dat komt ook door het zanggeluid van Nicarus, dat is af en toe wat te zeurderig en ook wat zijig.  Bovendien is de zang op een wat onprettige manier gedubbeld, wat een wat vreemd effect op de timing heeft. Bij een nummer als Tea Party’s Over en Goddamn Unicorns (eeeehm) klinkt het weer alsof ze onder water zingt.

Muzikaal waaiert het ook alle kanten op. De stijlwisselingen komen zelfs in een nummer terug, zoals in Friends Don’t Send Music Anymore, wat een soort mengelmoes is van post rock en skiffle. Ook het dwarse geluid dat nineties bands als Mudhoney of Tad hadden hoor ik wel terug. Maar over het algemeen zou je deze plaat het beste kunnen categoriseren onder Alternatieve Rock. Is dit een plaat die liefhebbers van zwaremetalen kunnen waarderen? Ik betwijfel het. De avontuurlijk ingestelde luisteraar zal wellicht wat van zijn gading kunnen vinden, maar het merendeel zal deze plaat links laten liggen.

Score:

60/100

Label:

GreenMuzic, 2023

Tracklisting:

  1. Blue Print II
  2. Ode On The Death Of A Favorite Rat
  3. The Suspense Until Memories Restore
  4. Black Eyed Crow
  5. Tea Party’s Over
  6. Jesus Went Down The Chimney
  7. Friends Don’t Send Music Anymore
  8. Sipapu & The Golden Buddha
  9. Goddamn Unicorns
  10. The One You Wanna Kill
  11. Blue Print I

Line-up:

  • Nicarus – Gitaar, basgitaar, zang
  • Garry Naples – Drums

Links: