New York Dolls – Dancing Backward In High Heels
Blast Records/Global Music, 2011
De New York Dolls. Een naam die bij een aantal lezers wel een belletje zal doen rinkelen, maar meer ook niet. Daarom een korte update: In 2004 komen de drie nog levende bandleden David Johansen, Sylvain Sylvain en Arthur Kane voor het eerst in 28 jaar bijeen voor een optreden in Engeland. Het is een glorieuze comeback, en hoewel Kane vlak na dit concert overlijdt aan de gevolgen van leukemie, slagen Johansen en Sylvain erin het balletje rollend te houden. De band duikt weer de studio in, is zeer actief en heeft sinds enige tijd voormalig Blondie-gitarist Frank Infante in de gelederen.
Aan variatie geen gebrek op de derde post-reünieplaat: de traditionele rockende sound wordt gemengd met ouderwetse fifties/sixties pop, blues en reggae. Inderdaad, strikt genomen heeft deze plaat niets te zoeken op een metalwebsite. Maar ja, die historie hè. Sinds de band in de eerste helft van de jaren ’70 met de protopunksound de podia onveilig maakte en zo een niet te onderschatten invloed kregen op de punkscene, en later ook op de (glam)rock van bijvoorbeeld Mötley Crüe en Guns ‘N Roses, heeft de band een legendarische status. Niet in de laatste plaats met dank aan een extravagant uiterlijk en een nog extravagantere levensstijl. Het uiterlijk is inmiddels tamelijk gemiddeld te noemen, de levensstijl weten we natuurlijk nooit zeker, maar voor zover bekend is ook de consumptie van genotsmiddelen flink gedaald.
Het is in zo’n geval niet zo heel gek dat de kwaliteit van de muziek een soortgelijke curve vertoont. Dancing Backward In High Heels komt niet in de buurt van het geniale debuut, net zo min als de twee voorgangers One Day It Will Please Us To Remember Even This (2006) en Cause I Sez So (2009) dat deden. De stem van Johansen is niet meer wat het geweest is en de band lijkt soms genoegen te nemen met middelmaat om de plaat maar vol te krijgen. Daardoor ontbreekt het vooral aan consistentie. Er staan voldoende hooks en pakkende refreintjes op de cd om de nummers na een paar luisterbeurten in je hoofd te hebben zitten. Drakerige songs als Funky But Chic doen het album echter geen goed. Jammer, want hoewel niet één track de kwaliteit heeft van het debuut zijn uitschieters als het poppy I Sold My Heart To The Junkman en het ingetogen You Don’t Have To Cry zeker het beluisteren waard.
En zo blijft dit de zoveelste reünie die je met gemengde gevoelens aanhoort. Leuk voor de die-hard fan, maar de rest van de mensheid kan volstaan met de eerste twee platen. Voor de bonus-DVD met een Making Of erop hoef je het ook niet te doen. Matig gefilmd, amateuristische interviews en een voiceover die je eerder zou verwachten bij een BBC-programma over kantklossen dan bij een rock ‘n roll-documentaire. De live songs maken het nog enigszins goed, maar daarmee is dan ook alles gezegd.
Tracklisting:
- Streetcake
- Talk To Me Baby
- Fabulous Rant
- I’m So Fabulous
- Fool For You Baby
- Kids Like You
- Round And Round She Goes
- You Don’t Have To Cry
- I Sold My Heart To The Junkman
- Baby Tell Me What You’re On
- Funky But Chic
- End Of The Summer
Line-up:
- David Johansen – zang
- Sylvain Sylvain – gitaar
- Frank Infante – gitaar
- Jason Hill – bas
- Brian Delaney – drums
Links: