New Keepers of the Water Towers – Cosmic Child
Listenable Records, 2013
In januari staat alles stil. De feestdagen zijn achter de rug, het geld is op, er gebeurt niets in deze maand. We hopen met zijn allen tevergeefs op een Elfstedentocht die misschien nog voor wat leven in de brouwerij kan zorgen, maar we weten allemaal wat daarvan terecht komt. Valt er dan op het gebied van de progressieve metal nog wat te beleven? Gelukkig wel. Onlangs mochten wij voor het eerst genieten van het nieuwe meesterwerk Vertikal uit het kamp Cult of Luna, en nu is er dit album van de voor mij compleet onbekende band New Keepers of the Water Towers. Ik schrijf deze namen zomaar even in één zin, maar durf ik echt de vergelijking tussen deze twee bands aan?
Voordat we zover zijn, eerst maar eens kijken wat voor vlees we hier in de kuip hebben. De band heeft naar eigen zeggen bewust een breuk met het verleden gemaakt en voor een bredere, progressievere sound gekozen dan op de eerdere albums die meer richting de sludge en stoner-rock neigden. Doet ons dat ergens aan denken? Het goede antwoord is natuurlijk: Mastodon. Bij velen zal deze bandnaam bij de eerste keer luisteren dan ook, volledig terecht, door het hoofd schieten. Vooral de gelaagde zang doet vaak aan de Amerikanen denken, maar toch er is meer dan dat aan de hand. Akoestische passages à la Opeth, psychedelische prog die juist weer doet denken aan Pink Floyd, zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Mensen die op zoek zijn naar een stevige portie metal om even flink op los te gaan zullen hun heil dus ergens anders moeten zoeken. Er zijn genoeg momenten waar de band zijn tanden laat zien, maar het overgrote deel begeeft zich in rustiger vaarwater. Ondanks dat is er genoeg diversiteit aan ambiances om de luisteraar geboeid te houden. Elk nummer heeft zo zijn eigen herkenbare elementen, zonder dat de cohesie in het album wordt verloren. Nog zoiets: spanningsbogen. Langere nummers, zoals Visions of Death, Pyre for the Red Sage en Lapse, staan en vallen bij het opbouwen en vast weten te houden van spanning over langere periodes en dit Zweedse drietal beheerst deze kunst als geen ander. Dan zijn er ook nog de harmonische verrassingen die om de zoveel tijd langskomen en keer op keer een glimlach op mijn gezicht weten te toveren.
Heb ik dan helemaal niks te zeiken? Ondanks dat het album de drie kwartier overschrijdt zou het van mij best nog wat langer mogen. Zeker omdat deze langspeler toch uit slechts zes nummers bestaat voelt het soms bijna als een EP. Dit resulteert er in mijn geval eigenlijk alleen maar in dat mijn hand bij het horen van het slotakkoord automatisch weer naar de play-knop schiet, maar wat extra materiaal was zeker niet overbodig geweest.
Conclusie: luister en oordeel zelf. Niet iedereen zal meteen even enthousiast van deze muziek worden als ik, maar gun dit album de kans en je zal ongetwijfeld worden beloond. Dan kan ik verder natuurlijk niet afsluiten zonder terug te komen op mijn eerdere vergelijking met die andere band uit Zweden. Laat ik het hierop houden: de kans dat beide albums op vergelijkbare plekken in mijn jaarlijst terecht komen acht ik groot. Welke hoger komt te staan zal blijken uit hoe ze de tand des tijds weten te doorstaan. Het is immers pas januari.
Tracklisting:
- The Great Leveller
- Visions of Death
- Pyre for the Red Sage
- Cosmosis
- Lapse
- The Cosmic Child
Line-up:
- Rasmus Booberg – Vocals, Guitar
- Tor Sjödén – Drums, Vocals
- Victor Berg – Guitar, Vocals
Links: