Geschreven door Bart Al Foet op 29-07-2019 om 21:46.
Alsof er een spiegel in het midden staat. Deze band uit Utrecht (er zijn er bijzonder veel tegenwoordig) brengt na zijn album Teloorgang uit 2014 nu een nieuwe plaat uit via Babylon Doom Cult. Eén enkel nummer telt dit album, goed voor bijna drie kwartier getergde zieleklanken die zowel levenslust als doodswens in zich dragen. Black metal met heel veel kanttekeningen, telkens in een dualiteit en een kapotte schommel die beide onderstromingen nooit in evenwicht kan brengen.
Een enkel nummer, zonder echte pauzes (ook de filmische passage met klassieke instrumenten na bijna een half uur is te verzwaard om als pauze te kunnen categoriseren). Het is een serieuze zit, dit Leven. Het is geen pretjes, dat wisten we al. Galgenvot (Wrang) en W. Damiaen (Laster, Willoos en Verval) geven in een moderne atmosferische ‘post’black combinatie een zwaar beladen en schijnbaar niet te winnen gevecht van romantiek versus absurdisme – althans dat is wat ik er uit afleid. Verlangens en driften in alarmerende toonaarden en fel geschreeuw enerzijds, en anderzijds hypnotiserende atmosblack vol repetitiviteit, als was het Sisyphus zelf die de loops en riffs blijft herhalen met uptempo drumslagen en heel wat pulserende basgitaargeluiden. Wanhoop en latente depressie, met een craving naar een soort van tevergeefse gezochte verlossing die buiten de eigen wil gelegd wordt. Een sprookje vol handicaps waarin de kus van de prins ontbreekt. Zo is het Leven. Het einde, de dood, wordt hier zelfs voorgesteld als cynische bevrijder van een even cynisch schouwspel. Een slepende ziekte van een zelfannulerende geest die het lichaam laat sterven van spanning en pijn. Treurnis en haat, boven op de innerlijke onrust, als bron van creativiteit. Drie kwartier lang wordt koppig vastgehouden aan het zelfvernietigende beeld vol spijt over daden in het verleden, onmacht in het heden en illusies over de zelfgecreëerde doembeelden voor de toekomst.
Ik geniet hard van dit blackmetalproces vol bewustwording en zelfreflectie, waar demonen uit het verleden (Darkthrone) overvloeien in pogingen om te experimenteren (The Great Old Ones) en trachten de Last van de Willoosheid te overkomen. Willoosheid, de kolonel van de een constante onderliggende emotionele vermijdingsdrang voor een te ondraaglijke pijn die nog stukken dieper gaat dan de sterk gevisualiseerde beelden van miserie, veroorzaakt door de Wrange beelden die werden overgedragen door geliefden in een Vervallen verleden. Deze plaat is een ontlading die hopelijk een aanleiding mag zijn naar controle, bekwaamheid, zelfliefde, eentje die voor mijn part in de toekomst ook een muzikale uitvoering mag krijgen met blackmetalcomponenten. De oplevende – licht heroïsche – toetsen en blazers in de eindfase doen alvast goeds vermoeden.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
