Neaera – Neaera

Geschreven door op 09-03-2020 om 21:19.

Bijna vijf jaar radiostilte… een stilte voor de storm? Het Duitse Neaera is weer bij elkaar en presenteert anno 2020 een nieuwe plaat met dezelfde naam als de bandnaam. Melodische death metal met een klein randje hardcore/metalcore.

Nu is melodeath voor velen al een uitgekauwd genre, maar deze heren hebben nooit echt in dit vakje gepast. Natuurlijk zijn er genoeg aanknopingspunten, maar Neaera onderscheidt zich vooral door heftig deathmetalgeweld en af en toe hardcore/metalcore-achtige passages. Heeft Neaera deze onderscheidende kracht behouden gedurende de jaren dat de band afwezig was?

Zoals veel albums start het album ook in dit geval met een intro van een goede minuut. Duistere geluidseffecten vloeien door de mix als op de achtergrond de gitaren een repetitief patroon spelen. Naar het einde toe klinkt er een soort hoorn in de verder absolute stilte (een soort War Of The Worlds-momentje). Maar zodra Catalyst begint is het vanaf de eerste seconde vol het gas erop. Alles naar de klote en zo ook mijn trommelvliezen (oeps, het geluid stond een beetje hard). Pure agressie op de gitaren alsook de vocalen zorgen voor een sinister gevoel, terwijl verder in het nummer ook de meer melodische elementen aan bod komen. Er lijkt zelfs een hardcore-break in te zitten? Best frappant om dit in zo’n ruige setting te horen, maar het stoort niet.

False Shepherds toont meer de melodische kant dan zijn voorganger, al zou je dat niet zeggen als je naar de screams luistert. Man, wat klinken die venijnig! En joe, het vingertje gaat weer in rap tempo heen en weer als rond de veertig seconden de blastbeats naar voren komen. Het is een beetje gek, maar bij vlagen doet het riffwerk mij aan Amon Amarth denken. Vermoedelijk door de gekozen combinatie van riffs en akkoorden waar men de harmonieën opzoekt. Rond driekwart van het nummer volgt een klassiek stukje hardcore, kort daarop gevolgd door een haast atmosferisch stukje black metal. Zeer divers is een understatement bij deze track.

De rest van de nummers lijken eenzelfde flow te volgen en kennen dezelfde afwisseling zoals omschreven bij het tweede nummer. Het verbindende element is hier duidelijk de zang, dat op geen enkel moment verzwakt en gewoonweg vies en vuil klinkt. Daarnaast blijft het energieniveau veelal hetzelfde: tamelijk hoog. De nummers die er voor mij bovenuit springen zijn Carriers, Rid the Earth of the Human Virus (lekker gekozen titel in deze tijden, haha) en Lifeless (vanwege een vette riff aan het begin).

Tja, wat moet ik van deze plaat zeggen? Het is eigenlijk best goed, maar echt blijven hangen doet het niet. De vocalen zijn ook even wennen, maar passen dan weer wel bij de muziek. Zeker na een radiostilte van bijna vijf jaar is het titelalbum van Neaera best vermakelijk en een prima comeback.

Score:

77/100

Label:

Metal Blade Records, 2020

Tracklisting:

  1. (Un)drowned
  2. Catalyst
  3. False Shepherds
  4. Resurrection of Wrath
  5. Carriers
  6. Rid the Earth of the Human Virus
  7. Sunset of Mankind
  8. Lifeless
  9. Eruption in Reverse
  10. Torchbearer
  11. Deathless

Line-up:

  • Benjamin Hilleke – Zang
  • Tobias Buck – Gitaar
  • Stefan Keller – Gitaar
  • Benjamin Donath – Basgitaar
  • Sebastian Heldt – Drums

Links: