Nazxul. Al sinds 1996 ben ik fan van deze Australische blackmetalband. Ik ontdekte toen als zestienjarige het nummer Watching and Withering op de compilatie Blackend: The Black Metal Compilation Volume 2 en mijn wereld stond even een aantal minuten stil. Na het debuutalbum Totem (met comedian Steve Hughes op drums, die je hierrrr moet bekijken) volgde de monumentaal sterke EP Black Seed. Daarna enkele splits en heel veel stilte. Tot 2009 en de langspeler Iconoclast. De magie (mede mogelijk gemaakt door de drumslagen en keys van Tim Yatras) die van die plaat uitgaat bedwelmt me nog steeds. De vrij pathetische review die ik toen schreef is er ver over, maar het geeft aan dat ik er crimineel gek van was en nog steeds ben. Eisenwald bracht het album toen uit. Twaalf jaar later is er een derde langspeler, die via het onbereikbare Seance Records is verschenen.
Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht dat het een matige plaat zou kunnen worden, integendeel, ik wou hem voor het beluisteren er van al in de jaarlijst zetten. Omdat het Nazxul is. Ordo Ater Anguis, toch? Kon niet verkeerd gaan. Zelfs met een matige hoes zou het nog goedkomen. Zelfs al staan er maar vier nummers op en duurt het amper iets meer dan een half uurtje… Het komt wel goed. En of het goed gekomen is! Bezeten symfonische blackmetaltoonaarden, voor wie blijven hangen is bij majestueuze Emperor van vóór 1999. Kwaadaardige blackmetalvocalen die je vanuit de diepte tegemoet komen, ijzige gitaarlijnen vol duivelse tremelotrance, hypnotiserende hogesnelheids-rechttoe/rechtaan-blasts… Het plaatje is opnieuw af. Daarbij is het ook herkenbaar Nazxul, met de oldschool chaosdriften en die specifieke zuurtegraad die de band al van bij zijn ontstaan bezit. Akelig, agressief en angstwekkend, de AAA-status van Nazxul wordt bevestigd.
Irkalla ademt als een buitenaardse schaduw zijn dodelijke kracht uit die in 2021 van onder de lijkwade is opgestegen als het eerste gloednieuwe materiaal van Nazxul in meer dan een decennium. De voorgaande zin komt uit de promosheet. En ze klopt volledig. Irkalla is geen tweede Iconoclast geworden, wel een regressievere en meer verdorde vorm van zichzelf. Wil je je terug in 1995 wanen, geef deze dan vooral heel veel speelduur. Die plaats in de jaarlijst, die is zo goed als zeker een feit.
Score:
85/100
Label:
Seance Records, 2021
Tracklisting:
1. Divine Death
2. Rising Storm
3. Inferno
4. Stygian
Line-up:
- Dalibor Backović – Keel, basgitaar
- Adrian Henderson – Gitaar
- Lachlan Mitchel – Gitaar
- John McLaughlin – Drums
Links: