Zodra ik hoorde dat dat de nieuwe Nasty op de redactie was binnen gekomen duurde het maximaal tien seconden om mij op te geven als recensent. Deze groep geeft mij namelijk direct een enthousiasme dat maar weinig hardcorebands mij kunnen geven. Na zestien jaar luisterplezier hebben de vier Duitsers toch wel een speciaal plekje in mijn muzikale hart verworven. Talloze keren heb ik de energieke liveshow waar Nasty om bekend staat mogen zien en elke keer brak het publiek zowel elkaar als de tent vakkundig af. Dat ik het nieuwste album Heartbreak Criminals mag recenseren voelt dan ook als een voorrecht. De voorgaande zeven albums waren wat mij betreft namelijk allemaal meer dan in orde, al geef ik lichtjes de voorkeur aan de eerste twee albums. Dat maakt mij niet minder benieuwd of de Duitse krachtpatsers zichzelf zoals vaker opnieuw hebben uitgevonden of juist de reeds ingeslagen muzikale weg verder hebben geperfectioneerd. Dan mag u vanaf hier het gebruik van het woord breakdown turven.
Na een tegenwoordig semi-verplicht intromelodietje begint het echte werk met Roses. Voor mij is het dan direct duidelijk, ‘kein ausfahrt’ voor Nasty in 2023. De muzikaal ingeslagen weg van de laatste twee albums wordt verder gevolgd. Natuurlijk is er conform de huidige succesformule een dikke breakdown en is het allemaal makkelijk mee te zingen. Dan kan Reality Check mij meer bekoren. De tempowisselingen zorgen voor meer energie en zanger Matthi klinkt venijnig en komt daarmee goed tot zijn recht. Helaas moet ik fans van het eerste uur teleurstellen: de breakdown aan het einde is niet zo lomp als waar je wellicht al jaren op hoopt. Zeker na het “NASSTYYY” en ‘CAN YOU COUNT SUCKERS” (een verwijzing naar het eerste album Declaring War) is dit een gemiste kans. 911 en Total Domination verlopen vervolgens allebei conform de meer recente muziekformule van Nasty. Natuurlijk zijn er de pompende gitaarriffs en het catchy drumwerk, ligt het tempo in het begin hoog en neemt dat gedurende de rest van het nummer af zodat er kan worden geëindigd met een breakdown. Toch blijkt het viertal de oude fratsen niet helemaal uit het oog verloren. Want Total Domination mag dan maar één minuut en zestien seconden duren, er zit wel een mokerbreakdown van het type “uit de oude doos” in. Toch een leuke verrassing zo halverwege het album.
De kracht van dit album is te vinden in zijn totaliteit. Afzonderlijk zijn de nummers niet per se bijzonder, maar als je even een kort halfuur behoefte hebt aan stevige moshmuziek met toffe breakdowns kan ik je Heartbreak Criminals zeker aanbevelen. De dertien nummers vullen elkaar goed aan en het album is afgelopen voor je er goed en wel erg in hebt. Toch knaagt het dat Nasty er slechts gedeeltelijk in is geslaagd zich verder te ontwikkelen, want die potentie is er echt wel. Het voelt alsof er slechts een paar goede nieuwe nummers voor dit album zijn geschreven en dat het voor de rest opgevuld is met op de automatische piloot geschreven songs en twee heropnames. Desalniettemin is de ondergrens van Nasty te hoog om een onvoldoende te scoren, maar ik ben dit keer wel terughoudend in mijn score. Voor fans van: Knocked Loose, First Blood en Malevolence.
Score:
75/100
Label:
Century Media, 2023
Tracklisting:
- Intro
- Roses
- Reality Check
- 911
- Total Domination
- Heartbreak Criminals
- Resurrection
- More Fire
- Nobody Cares
- Don’t Play With Fire
- Kiss From A Rose
- Declaring War
- Chaos
Line-up:
- Matthias “Matthi” Tarnath – Zang
- Patrick “Paddy” Gajdzik – Gitaar
- Berislaw “Berry” Audenaerd – Basgitaar
- Christian “Nash” Fritz – Drums
Links: