Nagelfar – Hünengrab im Herbst (re-release)
Ván Records, 2009
Een stevige fles drank in de auto onder de brug. Valavond, en een cd die ik van mijn leven niet meer kan bannen uit mijn hoofd. Ook al is de cover veranderd, de originele beeltenis krijg ik niet van mijn netvlies door de impact die de plaat had (en heeft). Nagelfar was 12 jaar geleden een stuk zingeving voor me. Deze plaat was van moment nummer één een klassieker, en dat is nog steeds zo. Je kent dat wel: iedere overgang, de volgorde van de nummers, elke climax… alles zit in het geheugen gebakken.
Na een korte intro weerklinkt Seelenland. Eén van de beste black metalnummers ooit. Een prachtig voorbeeld van hoe contrasten black metal kunst kunnen maken. Grootspraak? Waarschijnlijk. Met beeldspraak kun je dit ook moeilijk definiëren. Ervaar de cymbaal(aan)slagen na iets meer dan een minuut. De ultieme combinatie van de simultane weemoedige en krijsende vocalen, de meewarige synths en de meeslepende bassen, denkbeeldige blaren van airdrum en dito -gitaren. Ultiem.
Beginnen met een hoogtepunt is als vroegtijdig klaarkomen, als prematuur ter wereld komen. Suprematuur… want dit is magistraal. Schwanengesang, het tweede echte nummer, opnieuw een staal Germaanse genialiteit. Word de metalen xylofoonklanken gewaar na exact 36 seconden, gevolgd door een vlammenzee van drumgeweld enkele seconden later. Drie minuten later … net hetzelfde. Menig instrumentaal interval geeft dit lange nummer mede het scenario van een onvergetelijke muzikale queeste. De verlossing nabij met de benevelende synth rond minuut 6, en de daaropvolgende herneming een minuut later. Dit is de melancholische Goethe achterna (zie ook het Goethes Erben-achtige titelnummer Hünengrab im Herbst), afdalend in Dante’s blakerende Inferno. Nietzsche had gelijk: kunst is een vlucht, en Hünengrab im Herbst is Airforce One. Het titelnummer is inspirerend, als Skaldische Art met promiscue pianoklanken, epiek van de bovenste plank.
En dat gaat zo maar door. De basintro van Bildnis der Apokalypse is legendarisch intimiderend. Wat volgt is zowat het allerbeste wat black metal anno 1997 te bieden had. Imponerende en wervelende black met melancholische intermezzo’s… een minuut later een black metal big bang, eindigend in een sardonische apocalyps. Nogmaals denk ik eraan wat een must have dit is.
De volgende nummers analyseren maakt deze review te lang. Ik geef jullie enkel dit nog mee. Dit is een plaat met de grootse Germaanse hoogstandjes, het Duitse equivalent van Emperor. Dit beluister je best ‘s avonds, want beters passeert er waarschijnlijk toch niet meer voor je slapen gaat. Ver de negentig punten in, zonder twijfel. En niet alleen deze plaat, ook het vervolg was mooi. “Was”, want Nagelfar is al lang niet meer. Helaas, anders zong ik nu “we want Nagelfar for the black metal on the floor”. Deze re-release voelt aan als na 10 jaar vervreemding terug seks hebben met je jeugdliefde, en vragen waarom je ooit volwassen bent moeten worden. Bedankt Ván, voor deze herontdekking, en het bonusnummer Fressen Der Raben.
Tracklisting:
- Intro
- Seelenland
- Schwanengesang
- Hünengrab Im Herbst
- Bildnis Der Apokalypse
- Srontgorrth (Das Dritte Kapitel)
- Der Flug Des Raben
- Fressen Der Raben
Line-up:
- Jander – Vocals
- Zorn – Guitar, Bass
- Alexander von Meilenwald – Drums
Links: