My Own Ghost – Shadow People

Geschreven door op 04-11-2022 om 22:44.

“Hei Elei Kuck Elei”, ik geef toe: het zijn de enige woordjes Letzeburgs die ik ken. Dat is de taal van het Groot Hertogdom Luxemburg. En die Hei Elei Kuck Elei was de titel van een nieuwsuitzending op tv. Wat heeft dat te maken met Shadow People van My Own Ghost? Vrij weinig, op het gegeven na dat My Own Ghost ook uit het kleine Groot Hertogdom Luxemburg afkomstig is.

Gelukkig laten ze hun taaltje voor wat het is, en is de voertaal Engels. Wat genre betreft situeer je hen in de ‘gewone’ hardrock. Met uitstapjes naar pop en elektronica, zeggen ze zelf. En de band doet het al sinds hun begin in 2013 met zangeres Julie Rodesch aan het hoofd. In tegenstelling tot vele ‘female fronted bands’ gaat My Own Ghost zeker niet de symfonische toer op. En ondanks de wat donkere naam, ook niet de hele heavy toer. Verwacht geen Jinjer- of Arch Enemy-toestanden hier.

Niet symfonisch zei ik, maar Rodesch klinkt wel lieflijk en de muziek heel melodieus. De band zette me trouwens behoorlijk op het verkeerde been. Zoals vaak ben ik beginnen te luisteren zonder vooraf de bio te lezen, zonder enige invloed dus. Het viel me op dat je meer dan één vrouwenstem hoort in zowat alle nummers, tot hele vrouwenkoortjes op bepaalde momenten. Ik ging dus uit van twee zangeressen. Fout gedacht blijkbaar, gewoon studiowerk. Studiowerk dat wel een extraatje biedt, dat wel.

Nog een kernbegrip van deze plaat: de jaren ’80. Ondanks moderne klanken en riffs voel je hier toch een voorkeur voor de eenvoudige stijl van toen. De naam Pat Benatar komt me meer dan eens voor de geest (Love Is A Battlefield, weet je nog wel, uit 1983). Ook tunes van jeugdige televisieseries uit die tijd schieten terug in mijn geheugen: Magnum, Chips, MacGyver… noem maar op.

Je moet er dus niet aan twijfelen dat de synthesizer hier een redelijke rol speelt. Maar de gitaar blijft gelukkig overheersen (ook al is er maar een gitarist aan boord). Gitaarsolo’s klinken als Ritchie Sambora van Bon Jovi. Leuk is dat in Jet Black Heartbreak de gitaar- en synthesizersolo naadloos in elkaar overvloeien. Ik ben geen synths-fan maar dit was wel leuk. In Between Now And The End hoor ik heel even de zangmelodielijn van Neneh Cherry’s Buffalo Stance. Zo wordt het af en toe wel heel poppy, zoals in Dark River, of Regrets From The Past, inclusief elektronische drumgeluiden.

Number 2110 is wat sneller en feller, met zelfs een occasionele korte dubbele basdrum en een flinke versnelling op het einde. Leuk nummer wel. Het licht uptempo Black Rose Motel combineert weer frêle stemmen met een dubbele basdrum en gierende elektronica.
In het algemeen is het wel zo dat de nadruk eerder ligt op mooie (samen)zang en minder op het muzikale. Het vocale zit heel vooraan in de mix, de instrumenten blijven braaf op de achtergrond. Af en toe mag de gitaar eens een riff spelen die eruit springt, zoals in Shadow In Your Room. In afsluiter Nightdrive laten ze nochtans horen dat ze toch weten hoe een stevig nummer in elkaar zit.

Shadow People van My Own Ghost is voer voor liefhebbers van het iets zachtere hardrockgenre en bevat een hoog gehalte aan ’80s synthesizer, vlotte melodieën, zachtaardige vrouwenstemmen en ingehouden gitaarwerk. Geen ballades hier maar gewoon een aangename rockplaat. Te vermelden is nog dat sinds de opname van de plaat bassist Joe May vervangen is door Pierre-Emmanuel Pélisson.

Score:

78/100

Label:

Massacre Records, 2022

Tracklisting:

  1. 10-97 Downtown
  2. DecadenCity
  3. Jet Black Heartbreak
  4. Between Now And The End
  5. Regrets From The Past
  6. Number 2110
  7. Remember
  8. Shadow In Your Room
  9. Black Rose Motel
  10. Home
  11. Dark River
  12. Somebody Else’s Sky
  13. Nightdrive

Line-up:

  • Julie Rodesch – Vocalen
  • David Soppelsa – Gitaar
  • Joe May – Bas
  • Michael Stein – Drums

Links: