Morvigor – Tyrant

Geschreven door op 21-06-2018 om 21:34.

Van het Alkmaarse gezelschap Morvigor verscheen vorig jaar het tweede album Tyrant. En sindsdien heeft het plaatje heel wat speelbeurten te verduren gekregen, waarbij mijn mening alle kanten opschoot. Probeer maar eens een labeltje (of erger: een cijfer) te plakken op wat deze mannen doen, want er is overduidelijk heel goed nagedacht over dit Tyrant.

Om te beginnen lijkt de plaat maar te duren en te duren, waar er in de praktijk toch echt een heel schappelijke 47:34 wordt aangetikt. Het addertje zit ‘m op deze plaat onder het gras in het gegeven dat de helft van de acht nummers korte muzikale interludes zijn en de daadwerkelijke nummers tussen de zeven en bijna zestien minuten duren.

Die nummers hebben een overduidelijke blackmetalbasis, maar Morvigor schroomt absoluut niet hiervan zo vaak en zo veel mogelijk van af te stappen en dus gaan we mee op een reis naar deathmetal en meer traditionele deathmetal, waarbij de melodie nooit ver weg is. Zanger Jesse Peetom kan lekker kwaad grunten, maar écht boos klinkt zijn band niet. Daarvoor wordt er te vaak naar rust gezocht. Het beukende einde van No Repentance gaat bijvoorbeeld naadloos over in het kalme, bijna jazzy-intro van The Martyr’s Ascension, dat zich vervolgens ontpopt als een uitermate fijn nummer waarin de mannen van Morvigor laten horen lekker te kunnen musiceren. Met name het gitaarspel mag er zijn, zonder dat Stefan van Delft en Sytze Andringa zich te buiten gaan aan extreme vingervlugheid die alleen voor mede-gitaristen interessant is om aan te horen.

Daarna is het weer heerlijk afkoelen met Interlude en beginnen we onder aanvoering van drummer Brendan Duffy aan Blood of the Pelican: het langste nummer van Tyrant en een heerlijk bombastisch geheel waarin Peetoom de hoofdrol voor zich opeist, maar zijn collega’s zeker niet voor hem onderdoen. Het basloopje van Evio Paauw bijvoorbeeld, zorgt voor een heerlijke toevoeging en met z’n allen komen we tot een heerlijk oorgasme.

Voices is vervolgens het perfecte intro voor het titelnummer waarin alle remmen los gaan en er zelfs folkmetal-achtig gezang te horen is. Maar niet voor lang natuurlijk: halverwege het nummer schakelt Morvigor terug naar de eerste versnelling en komen de jazzy-invloeden weer terug. Voor even dan, want al snel schakelen we weer door naar de vijfde versnelling om vervolgens weer in alle rust af te sluiten met een heus pianostuk dat weer naadloos overloopt in Outro.

Morvigor maakt het zichzelf niet makkelijk met Tyrant. Het is een uitermate gevarieerde plaat, gemaakt door hoorbaar kundige muzikanten, maar tegelijkertijd schiet het muzikaal alle kanten op. Gecontroleerd, beheerst en passend, dat absoluut. Maar als luisteraar word je vaak op het verkeerde been gezet en ik kan me voorstellen dat niet iedereen daar het geduld voor heeft. Ik heb dat wel en hoor hier een groeibriljant van een band waarvan ik met veel interesse de toekomst ga volgen.

Score:

87/100

Label:

Eigen beheer, 2017

Tracklisting:

  1. Intro
  2. No Repentance
  3. The Martyr’s Ascension
  4. Interlude
  5. Blood of the Pelican
  6. Voices
  7. Tyrant
  8. Outro

Line-up: 

  • Jesse Peetom – Vocalen
  • Sytze Andringa – Gitaar
  • Stefen van Delft – Gitaar
  • Evio Paauw – Bas
  • Brendan Duffy – Drums

Links: