Een collega-redacteur tipte me over dit album van Mortem. Direct kreeg hij bijval van een andere redacteur: dit album, hoewel niet naar Zware Metalen verstuurd door het label, moest van een recensie voorzien worden. Reden: op internet circuleren foto’s van Euronymous (Mayhem) met een shirt van de band. En dan moet het wel goed zijn, toch? Nou… Laten we dat zelf even bepalen, toch?
Niet geheel onbevooroordeeld begin ik aan de eerste luistersessie. Dat ik drie kwartier later nog enigszins rechtop zit, mag een klein wonder heten. Als er een soundtrack bij het woord blasfemie zou zijn, dan zou het zo klinken. Opener en titelnummer ramt er gelijk hard in en geeft een opsomming van wat we kunnen verwachten: goed riffwerk, strak drumwerk en een raspende zang. Hierna is het eigenlijk een opeenstapeling van hoogtepunten. Mortem kijkt niet op een riff meer of minder. Het feit dat ruim een derde van de nummers ruim boven de zes minuten klokt en toch interessant blijft, spreekt boekdelen.
Hellhammer weet natuurlijk wel hoe je een blackmetalplaat in moet drummen. De man heeft zijn sporen ruimschoots verdiend. Bij Mortem lijkt hij echt in dienst van een nummer te kunnen spelen. Hij volgt daarbij de sfeer en structuur van een riff: ritmisch waar het kan en blastend waar nodig. Sowieso staan er wat stijlvreemde ritmes op, met name aan het begin van Ravnsvart. Maar het zijn juist deze nummers die een haast verslavend werking hebben en het album interessant houden.
De sporadisch ingezette keyboards ondersteunen de riffs. Vergelijkingen met Dimmu Borgir dringen zich op die momenten aan, mede vanwege de epische sfeer die wordt opgeroepen. Voor de rest zijn Satyricon, Gehenna, Tsjuder en Endezzma als referentiepunt te noemen, niet in de laatste plaats vanwege de kwaliteit van het songmateriaal op Ravnsvart.
Een bijzondere vermelding voor de solo in Demon Shadow is hier op zijn plaats vanwege het aparte gitaargeluid, wat aan Trey Azagthoth (Morbid Angel) doet denken. Er staan gelukkig ook enkele rustpuntjes op Ravnsvart, zoals het keyboard-intro van Truly Damned en het instrumentale middenstuk in datzelfde nummer met typerend blackmetalgetokkel en creepy baslijntje. Voor de rest is het beuken geblazen op dit blackmetalalbum, waarbij de roots van Mortem heel diep in de Noorse black liggen.
Mortem werd in 1987 opgericht en stond daarmee aan de wieg van de Noorse blackmetalscene. Verder dan een cultstatus kwam ze niet en de, oneerbiedig gezegd, spin-off die het opleverde (Arcturus) werd een grotere naam. Daar gaat nu ongetwijfeld verandering in komen, want hoewel dit het eerste volledige album van Mortem is, verwerft de band in een klap een status die hem in de hoogste regionen plaatst.
Score:
92/100
Label:
Peaceville Records, 2019
Tracklisting:
- Ravnsvart
- Sjelesteler
- Blood Horizon
- Morkets Monolitter
- Truly Damned
- Demon Shadow
- Port Darkness
- The Core
Line-up:
- Marius Vold – Vocalen
- Steinar Sverd Johnsen – Gitaar, keyboards
- Tor Stavenes – Basgitaar
- Hellhammer – Drums
Links: