Moonshade – Sun Dethroned

Het lijkt wel of steeds meer bands het melodische deathmetalgenre terug willen brengen naar de status die het had gedurende de gloriejaren (de jaren ’90 van de vorige eeuw). Het Portugese Moonshade is daar ook geen uitzondering in. Hun debuutalbum Sun Dethroned kwam eerder dit jaar uit en uw trouwe verslaggever greep deze kans om de melodeathband te leren kennen.

Wat mij zo intrigeert, is de korte biografie van de band op hun Facebookpagina. Zij beschrijven zich als een Lusitanische metalband. De term Lusitanist had ik nog niet eerder gehoord, maar blijkt een nog vaak voorkomende benaming voor mensen van Portugese afkomst. Voor de geïnteresseerden onder de lezers: Lusitania was een Romeinse provincie op het Iberisch Schiereiland (tegenwoordig opgedeeld in Spanje, Portugal, Gibraltar en  Andorra). De afkomst van de Lusitaniërs is niet zeker maar vermoedelijk waren ze een etnisch autonome groep die sterke Keltiberische invloeden onderging.

Dan de muziek zelf. De melodeath die de heren presenteren lijkt veel overeen te komen met het alom bekende melodeath-genre uit het hoge noorden. Dit betekent een interessante orkestratie, gedegen melodische (en soms harmoniserende) riffs, stevige drums en brute vocalen. De zang klinkt als een mix tussen Johan Hegg (Amon Amarth), Jukka Pelkonen (Omnium Gatherum) en lichtelijk als Tomas Lindberg (At The Gates), een aangename combinatie dus!

Tijdens het beluisteren van de nummers dwalen mijn gedachten vooral af naar het Vikingtijdperk en kan ik mij epische strijden voorstellen. Toch lijken de teksten voornamelijk te gaan over interne worstelingen, over religie en de maatschappij, over verloren liefde et cetera. Neem zo het volgende refrein van Upon My Ashes: “I dream of rivers of blood in a never-ending fire. This cataclysmic wrath will shatter the earth under thee. Unearthing our nature as slaves of desire. A cross to bear in all its unholy profanity.” Waar mijn gedachten aan het Vikingtijdperk vandaan komen, hoor je terug in de gitaarriffs en drums: het doet sterk denken aan het werk van Amon Amarth.

Wat krijg je dan nog meer gepresenteerd op dit album? Stevige mid-tempo nummers voeren met name de toon in eigenlijk elk nummer en is er een gebrek aan ragherrie op hoog tempo. Dit hoeft niet per se een nadeel te zijn, ware het niet dat ik mijzelf betrap op het verlangen naar wat snellere stukken, om zo wat meer dynamiek in de nummers te krijgen. Desondanks zijn er genoeg toffe momenten gaande om deze uit te lichten. Neem bijvoorbeeld de machtige riffs in Upon My Ashes, de meeslepende melodie van World Torn Asunder, de prachtige akoestische intro van Lenore en de succesvolle titeltrack waar de riffs en de maatvoering erg pakkend is en blijft hangen.

Samengevat heeft Moonshade met Sun Dethroned een prima album neergezet. Leuke riffs, toffe zang, lekkere drums en pakkende melodieën. Wat betreft de productie zit het ook goed. Individueel is elke partij goed te horen en mooi in balans. Helaas ontbreekt er dus een stukje dynamiek en daarmee diversiteit, met als gevolg dat het album niet genoeg indruk maakt om zich echt te kunnen onderscheiden.

Dat gezegd hebbende, hoor ik wel de potentie van de Portugezen en hoop ik dat zij nog op zoek zijn naar hun unieke klank. Ik zal hen zeker in de gaten houden en geef hen voor dit debuut een ruime voldoende.

Score:

76/100

Label:

Art Gates Records, 2018

Tracklisting:

  1. God of Nothingness
  2. The Flames that Forged Us
  3. Lenore
  4. Sun Dethroned
  5. Upon Your Ashes
  6. World Torn Asunder
  7. Eventide
  8. A Dreamless Slumber

Line-up:

  • Ricardo Pereira – Zang
  • Pedro Quelhas – Gitaar, zang, keyboard
  • Daniel Laureano – Gitaar, zang
  • Nuno Barbosa – Keyboard, basgitaar
  • Sandro Rodrigues – Drums, percussie

Links: