Monster Magnet – Mastermind
Napalm Records, 2010
Een nieuwe release van Monster Magnet is altijd iets om naar uit te kijken. Medio jaren negentig wist de band zich met de opkomst van de stoner rock te ontwikkelen als een bescheiden hitmachine. Met albums als Dopes To Infinity en Powertrip wist de band zijn opkomst dan ook te verzilveren met commercieel succes. Met iedere release werden de psychedelische invloeden wat teruggeschroefd in ruil voor een meer toegankelijker hardrockgeluid, de space rock-invloeden daarentegen zijn altijd een handelskenmerk van de band gebleven.
Nadat frontman Dave Wyndorf in 2006 na een overdosis slaappillen bijna het leven had gelaten, braken er voor de band onzekere tijden aan. Het was immers nog maar de vraag of de band zich zou kunnen handhaven, nu het creatieve brein achter de band zonder zijn pillen door het leven moest gaan. Die twijfels werden met het album 4-Way Diablo uit 2007 vrijwel geheel weggenomen. De plaat bleek best te pruimen, maar een echte hoogvlieger was het nou ook weer niet. Groot was mijn verlangen naar de nieuwe plaat en nu maar hopen dat hij niet tegenvalt.
Om een lang verhaal kort te maken, Mastermind rockt! In zekere zin is het album een logisch vervolg op 4-Way Diablo, maar slaat het ook een brug naar het oudere werk van de band. Denk hierbij aan Powertrip versus Monolithic Baby! en 4-Way Diablo.
Het album is wat donker van aard en is bovendien behoorlijk zwaar uitgevallen. De nummers worden over het algemeen genomen op midtempo gebracht. Daarentegen laat de band met de nummers Bored Sorcery en 100 Million Miles zien nog regelrechte stampers te kunnen maken, met lekker ruig gitaarwerk en militante drums. Nummers als Hallucination Bomb, Dig That Hole en When The Planes Fall From The Sky zijn log en bijna hallucinerend. Typisch Monster Magnet dus.
Gitarist Ed Mundell krijgt alle ruimte om zijn werkelijk fantastische kwaliteiten te etaleren. De snedige, maar ook sfeervolle solo’s vliegen je om de oren. En, tja dan de grote man zelf. Dave heeft ooit verklaard zijn muziek altijd zonder invloed van verdovende middelen te hebben gemaakt en met een album als Mastermind geloof ik hem. Hij brult, schreeuwt en zingt zich als een jonge hond door het album heen. Ik zou wel zeggen dat zijn stem wat meer “gerijpter” is gaan klinken, maar dat is logisch wanneer je bedenkt dat hij inmiddels 54 jaar is. Niks dan lof voor deze man!
Is het dan alleen maar geweldig wat we op Mastermind te horen krijgen? Nee, zeker niet. Met nummers als The Titan Who Cried Like A Baby en Time Machine krijgen we typisch Monster Magnet-achtig gepiel te horen. Sfeervolle nummers weliswaar, maar ze halen de vaart er volledig uit. Bovendien zijn ze niet bijzonder inspirerend of boeiend. Time Machine doet me af en toe wel denken aan The Doors, maar uiteindelijk ben ik meer geneigd om het nummer te skippen.
Mastermind was het wachten meer dan waard. Het album is gewoon op en top Monster Magnet en dus lekker gevarieerd, stevig en buitengewoon sfeervol. De band is hoorbaar op dreef. Wel heeft het album meerdere luisterbeurten nodig om op waarde te kunnen worden geschat. Na voor de vierde of vijfde keer het album te hebben geluisterd begonnen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats te vallen. Wat dat betreft zingt Dave het in Hallucination Bomb al:”Welcome to the grand adventure. You want it fast, but you take it slow.” De fans kunnen het album blind aanschaffen. Voor degene die niet (echt) bekend zijn met Monster Magnet, zal het album wellicht niet direct hele warme gevoelens opleveren. Maar geef het een kans en je zult worden beloond! Alleen een beetje jammer van die spuuglelijke hoes.
Tracklisting:
- Hallucination Bomb
- Bored With Sorcery
- Dig That Hole
- Gods And Punks
- The Titan Who Cried Lika A Baby
- Mastermind
- 100 Million Miles
- Perish In Flames
- Time Machine
- When The Planes Fall From The Sky
- Ghost Story
- All Outta Nothin
Line-up:
- Dave Wyndorf – Vocals
- Ed Mundell – Guitar
- Phil Caivano – Guitar
- Jim Baglino – Bass
- Bob Pantella – Drums
Links: