Midnight Odyssey – Biolume Part 2: The Golden Orb

Geschreven door op 18-03-2021 om 20:36.

Het leven van de Midnight Odyssey-fan in mij was lange tijd zorgeloos. In 2011 verscheen het twee uur durende debuut van deze Australische eenmansband, genaamd Funerals from the Astral Sphere en in 2015 duurden de acht nummers op Shards of Silver Fade bijna tweeënhalf uur. Letterlijk urenlange uitgesponnen composities, die eigenlijk geen moment verveelden. Alsof het nog niet genoeg moois was, kwam er in 2017 ook nog dik twee uur aan materiaal op een compilatie genaamd Silhouettes of Stars. Alleskunner Dis Pater bracht vervolgens naar buiten dat al zijn andere bands de koelkast in gingen en dat er een Biolume-trilogie aan zat te komen. De verwachtingen waren hoog gespanne, maar Biolume-album I uit 2019 was een grote deceptie. Nog steeds de lange nummers, maar weg waren de uitgesponnen keyboardstukken. De luisteraar kreeg meer gitaar georiënteerde muziek te horen en Dis Pater ging ook clean zingen. In huize Bok viel het album niet goed, laten we het daar op houden. In 2020 verschenen er twee ambient albums, die volledig gefocust waren op jaren ‘70 Pulp Fiction en krautrock. Zie het als de twee instrumentale albums van Burzum, maar dan onder andere omstandigheden.

Zo, we zijn aangekomen bij de review van Biolume Part 2: The Golden Orb. Op YouTube kwam een nummer van dit album langs en ik wilde toch horen of het de moeite waard was. Ja dus, ondanks dat de link naar album I duidelijk aanwezig is, hebben de keyboards weer een prominente plek gekregen. Het eerste nummer, Dawn-Bringer, is een uitstekend voorbeeld, het begint met zeven minuten aan synth gedragen, Summoning-esque muziek, waarna er ineens een stuk heavy metal uit de boxen knalt, om vervolgens weer de Tolkien-hoek in te duiken. Wat ook opvalt, is dat de productie veel warmer is dan op de oudere albums. De oudere albums hadden een klinische, kille sound, wat dan ook wel beter bij die albums paste. Voor de kenners/liefhebber, denk aan Evilfeast.

Dawn-Bringer opent dus het bal en daarna krijgen we met The Saffron Flame, Golden Orb en Rise of Thunder drie heel sterke nummers. Deze drie nummers keren veel meer terug naar de roots, iets wat ik dus zeer kan waarderen. Lange, instrumentale stukken, Dis Pater die met zijn kenmerkende fluisterstem en Vargiaans hoge krijs de boel bij elkaar zingt en bovenal fantastische muziek in het algemeen. Atmosferisch, melodisch, symfonisch, geef het maar een naam. Het is gaaf!

Aurora Burning is met amper vijf minuten voor Midnight Odyssey-begrippen een grindcorenummer, maar sla dit vooral niet over. The Unconquered Star en Below Horizon zijn dan weer wat stevigere nummers, wat meer heavy/black metal gericht. Het album eindigt met The Chains Become Mine en When the Fire Cool, met de eerste van die twee als één van de beste Midnight Odyssey-nummers ooit. Daar vind je alles wat Dis Pater uit zijn mouw kan toveren.

Mocht het nog niet duidelijk zijn, Biolume Part 2: The Golden Orb is een absolute aanrader, al geloof ik meteen dat het even de tijd nodig heeft om je te pakken. Heb je de tijd, dan zet deze plaat zeker op.

Score:

90/100

Label:

I, Voidhanger, 2021

Tracklisting:

  1. Dawn-Bringer
  2. The Saffron Flame
  3. Golden Orb
  4. Rise of Thunder
  5. Aurora Burning
  6. The Unconquered Star
  7. Below Horizon
  8. The Chains Become Mine (Helios Invictus)
  9. When the Fires Cool

Line-up:

  • Dis Pater – Alles

Links: