Mia Hope – We Are Just Satellites
Rising Records, 2009
Mia Hope maakt heel originele muziek, daarom noemen ze het post-hardcore. Ha ha, post-hardcore. Ik houd meestal best van dergelijke metal-aanverwanten, maar feit blijft dat ze zichzelf meestal gewoon belachelijk maken. Maar goed, eerst horen, dan oordelen natuurlijk.
Mia Hope geeft allereerst de indruk van een Buried Inside meets Pelican-achtige postmetalgroep. In Modern Day Noir neemt men die goede indruk echter weer terug door met dezelfde, niet bijpassende sound All Shall Perish meets Suicide Silence-achtige deathcore te brengen. In het volgende nummer horen we wederom brute deathcore, met onder andere wat Funeral For A Friend-melodielijnen en funky baslijnen. Ja, gevarieerd is het inderdaad, maar de deathcore noch de black dan wel de death metal komt hier op een positieve manier over. Het heeft allemaal een wanhopige en oncomfortabele sfeer over zich heen, die anderzijds toch geen indruk op mij maakt. Dit in combinatie met de ontzettend cheesy deathcorekenmerken (overdreven baseffecten op de breakdowns, shredpartijen op plekken waar ze niet passen, lege grunts) resulteert niet in een album dat erg goed bij mij te boek komt te staan. Hoewel deze mannen live ongetwijfeld overkomen als een hamer in je hoofd, (zo klinkt het soms, maar in positieve zin) zit ik deze plaat thuis op de bank niet voor mijn plezier uit. Houd je echter van melodieuze deathcore en van de freaky sfeer van veel mathcore en zou je dit wel eens gebundeld willen zien, zal deze band je beter smaken.
Tracklisting:
- Pollyana
- (Filmed Like A) Modern Day Noir
- Great danes With Wings
- Microbial Culture
- More Optomistic Days
- Nows Not A Good Time
- 50 Year Storm
- Eating Out Of Pandora’s Box
- Susseration: The Escape
- Last Stand Of The Unicorns
- Glass Buildings with Amazing Lights
- Writing In The Dark
Line-up:
- Phil Buch – Guitars
- Chris Borland – Guitars
- Matt Wakefield – Vocals
- Pingers Wilson – Bass
- Ryan Gillet – Drums
Links: