Meshiaak – Mask Of All Misery

Geschreven door op 14-11-2019 om 19:37.

Drie jaar geleden stak Meshiaak met Alliance Of Thieves zijn gezicht stevig aan het raam. Niet in het minst doordat de drums op die plaat werden ingespeeld door voormalig Testament-drummer John Dette, een meer dan capabele kerel die Anthrax en Slayer live diverse malen uit de brand heeft geholpen. Dette verliet Meshiaak echter niet lang na de release van het debuut, zodat de Australiërs het ditmaal volledig op eigen kracht moeten doen.

Dat lukt op tweede album Mask Of All Misery bijzonder aardig. Op de Facebookpagina van de band kwam ik zelfs een 10/10 recensie van het album tegen, en daar is best wat voor te zeggen. Het album klinkt als een klok, de muzikanten verstaan hun vak en de zang is zowel in de clean als in de “core” gezongen passages van hoog niveau. En toch wil ik (bij lange na) niet zover gaan Mask Of All Misery de perfecte score toe te kennen. In muziek gaat het namelijk, zeker in een tijd waarin de studiomogelijkheden bijna onbeperkt zijn, niet alleen om een perfecte uitvoering en een ongenaakbaar helder geluid. Een plaat moet je ook raken. Door onweerstaanbare melodieën bijvoorbeeld of doordat muziek en teksten keihard binnenkomen, of juist kracht geven de week weer aan te kunnen. En juist die moeilijk te pakken component lijkt op de tweede van Meshiaak wat te ontbreken.

Wanneer we op afspelen drukken, worden we even op een dwaalspoor gezet door het heerlijk nostalgische geluid van een krakende naald op vinyl. Van old school is hier in de verste verte echter geen sprake. Opener Miasma klinkt eerder alsof Megadeth uit de Countdown To Extinction tot Youthansia-periode middels de teletijdmachine van professor Barabas een sprongetje naar voren heeft gemaakt: mid-tempo melothrash van hoog niveau dus in een modern geluid. De eigen “touch” die Meshiaak hieraan geeft vinden we in de lagen strijkers die doorheen het album naar voren komen en vaak de basis leggen voor de uitvallen van de gitaartandem. Ook de titeltrack die volgt past in het eerder genoemde hokje van melodieuze thrash. Het nummer laat verder voor het eerst de afwisseling tussen cleane en schreeuwend gezongen passages horen, waarbij de ruigere zang wat aan die van Franky De Smet-Van Damme (Channel Zero) doet denken. Fraai is vooral het lange instrumentale middenstuk waarin de gitaristen zich eens even lekker mogen uitleven in opzwepende solo’s. Hier kunnen we gemakkelijk nog een track of acht horen.

Met derde track Bury The Bodies laat de plaat echter zijn ware gezicht zien. Het tempo gaat verder omlaag, de strijkers treden naar de voorgrond en de pathos (“We didn’t stop the war from taking place. The inner child has taken shape. The bleeding heart has broken down. There’s blood everywhere!”) neemt Amerikaanse vormen aan. Op deze manier wordt Meshiaak toch vooral een moderne rockband in het straatje van Disturbed en consorten of, zo je wilt, een iets hardere versie van Alter Bridge en – door de lang aangehouden zang – misschien zelfs Thirty Seconds To Mars.

City Of Ghost spartelt nog wat tegen met zijn stevige drums, thrashy riffs, old school gitaarsolo’s en (vooral) schreeuwzang. Met Face Of Stone, het donkere Tears That Burn The Son en het door akoestische gitaren ingeleide Doves (Stone Temple Pilots iemand?) wordt echter volledig ingezet op grootse emoties en melodie en misschien ook wel op een doorbraak in de Verenigde Staten. Nee, doet u ons maar de agressie van het snellere Adrena met zijn metalen riffwerk, kletterende bas en uptempo leads. Met name de door een megafoon gespuwde zang brengt dan toch die moeilijk te pakken component. Live moet dit nummer voor een stevige pit kunnen zorgen. Afsluiter Godless gaat aanvankelijk op dezelfde steviger voet verder. Over lekker afwisselend maar stevig drumwerk doet zanger Danny aardig zijn best om zijn stembanden definitief om zeep te helpen. Blijkens het toch weer uiterst melodieuze refrein is het hem niet gelukt.

Mask Of All Misery is daarmee goed maar nooit gevaarlijk. De liefhebbers van heel melodieuze thrash of Amerikaanse grootheden als Linkin Park en Alter Bridge (maar dan met een metalen randje) hebben er weer een leuke release bij.

Score:

82/100

Label:

Mascot Records, 2019

Tracklisting:

  1. Miasma
  2. Mask Of All Misery
  3. Bury The Bodies
  4. City Of Ghosts
  5. Face Of Stone
  6. Tears That Burn The Son
  7. Doves
  8. In The Final Hour
  9. Adrena
  10. Godless

Line-up:

  • Danny Camilleri – Gitaar, vocalen
  • Dean Wells – Gitaar
  • Andrew Cameron – Basgitaar
  • David Godfrey – Drums

Links: