Melvins – Thunderball

Geschreven door op 23-04-2025 om 23:47.

Ah, dit Thunderball wordt in de promotekst aangeboden als de nieuwe Melvins, maar ook als de derde Melvins 1983. Laten we voor het gemak maar aannemen dat we hier wel degelijk het bijna dertigste album van de invloedrijke band rond Buzz Osborne te pakken hebben, maar dan wel ingespeeld door de “raw and unfiltered incarnation” uit 1983. Dat betekent met originele Melvins-drummer Mike Dillard, terwijl Dale Crover (ook kort in Nirvana) onverminderd deel uitmaakt van de band maar voor deze opnames even vrijaf kreeg. Ook aanwezig zijn bassist/noisespecialist Ni Maîtres en ‘noisebrenger’ Void Manes, twee acts waar Buzz Osborne al langere tijd verlekkerd naar keek.

Dat hele verhaal in aanmerking nemend klinkt opener King Of Rome behoorlijk rechtlijnig. Verwoed stampend, zwetend en swingend worden korzelige riffs, zwanger van energie, op de luisteraar afgevuurd. Stoelen aan de kant, want het is lastig stilzitten bij deze baldadige rocker. Het contrast met Vomit Of Clarity kan welhaast niet groter zijn. Voor je geestesoog verschijnen figuren gebogen draaiend aan knoppen. Waar in de elektrowereld dan vaak naar een climax wordt toegewerkt, blijven de gasten op Melvins 1983 aan de minder voor de hand liggende en dus kunstzinniger kant. Tegelijkertijd is het eerder een intermezzo dan een werkje dat op zichzelf beklijft. Gauw door naar de derde track dan maar. En dat kan ook want Vomit Of Clarity is na net iets meer dan twee minuten wel voorbij gekabbeld.

Hoe anders is dat bij Short Hair With A Wig? Die song duurt maar liefst elf minuten en staat stevig met zijn poten in de klei. Nog steeds voorzien van elektronische input – vooral aan het begin en eind piepjes en statisch geruis, elders duidelijk onderdeel van het instrumentarium dat de song vormgeeft – geeft deze song je even het gevoel dat je wegzakt in een moeras van doom tot je landt op een plaat van Sabbath-iaanse riffs en spaarzame drums, terwijl de klagerige zang hoog over je hoofd zweeft en meeslepende leads je naar veiliger grond proberen te trekken. Een lekker zware song, met sterke riffs waar de doomfan best eens goed voor gaat zitten.

De eerste twee minuten van Victory Of The Pyramids hebben in het gelaagde thema en de gejaagde ritmesectie wel wat weg van wat de bekendste band van medeoprichter van het uitbrengende label Ipecac bracht op The Real Thing en Angel Dust (of eigenlijk precies ertussenin). Daarna schakelen Osborne en de zijnen via een stukje Amerikaanse punk uit het begin van de jaren ’80 moeiteloos naar weer zo’n verzengend stuk doom, ditmaal meer en meer gecorrumpeerd door de knoppendraaiers. Ook afsluiter Venus Blood is kruip door sluip door, met dien verstande dat aan het eind van de riff steeds een glorieuze scheut energie wordt toegevoegd. Het zorgt dat de aandacht hier net wat beter vastgehouden wordt dan (soms) elders op de plaat.

Want daar zit de crux een beetje. Na het vurige begin klinken de songs die volgen vooral als een lome, rustige dag. Prima om de gedachten eens lekker te laten gaan en de geest te resetten, maar er zullen er niet veel zijn die die behoefte elke dag voelen of daarvoor vaak tijd willen maken. De stoner- en doomfan die juist daarom muziek luistert, kan natuurlijk gewoon trouwhartig toeslaan (en die toffe hoes aan de muur hangen).

Score:

75/100

Label:

Ipecac Recordings, 2025

Tracklisting:

  1. King Of Rome
  2. Vomit Of Clarity
  3. Short Hair With A Wig
  4. Victory Of The Pyramids
  5. Venus Blood

Line-up:

  • Buzz Osborne – Vocalen, gitaar
  • Mike Dillard – Drums
  • Ni Maîtres – Basgitaar, noise
  • Void Manes – Noise, vocalen

Links: