Megadeth – Endgame
Roadrunner Records, 2009
Na de creatieve inzinking rond de eeuwwisseling met het misbaksel Risk en het wisselvallige The World Needs a Hero heeft Mustaines metalinstituut sinds The System has Failed (2004) het heilige vuur weer aardig te pakken. Endgame zet deze lijn voort en gooit daar regelmatig stevige scheppen bovenop, afkomstig uit dezelfde ijzerpot waaruit ooit klassiekers als Countdown to Extinction en Rust in Peace werden gesmeed. Ik loop de nummers even met u door.
Het instrumentale gitaarduel Dialectic Chaos bereidt ons voor op de storm die komen gaat. Episch doch speels, maar vooral fenomenaal. Na twee minuten is het speelkwartier voorbij en gaan werkelijk alle remmen los met This Day We Fight!. Duidelijk gevalletje van ouderwetse hondsdolheid, waarbij het zich al na de eerste seconde laat raden hoe Dave de titel van het nummer even later in je gezicht zal spugen. Na afloop blijf je verdwaasd achter om vervolgens de trein te vervloeken die net over je heen is geraasd… Gelukkig is het even bijkomen tijdens het catchy 44 minutes, alhoewel kersverse gitarist Chris Broderick (ex-Jag Panzer) je ook hier af en toe doodleuk een hap uit je oor speelt. 1,320 brengt de vaart er weer in en doet Countdownerig aan. Datzelfde geldt eigenlijk voor het gemene en vuige Bite the Hand, dat nog een versnellinkje hoger ligt. Het daarop volgende Bodies is melodieus, klinkt en swingt vertrouwd en had zo op Cryptic Writings kunnen staan. Lekker eindsprintje trouwens. Maar onderhand is het dan wel weer tijd voor een paar échte krakers en die krijgen we om te beginnen in de vorm van het titelnummer Endgame. Dreigende gitaarlijnen, een dwingend refrein, gierende solo’s en een doordachte structuur: prima spul. In The Hardest Part of Letting Go toont Mustaine zich een gevoelige jongen, om er in het middenstuk ongenadig de zweep overheen te halen en uiteindelijk in dezelfde misère terug te keren. De prominente rol van toetsen past uitstekend en het nummer ontpopt zich tot één van de parels van dit album. Sowieso stukken beter dan een slappe remake van A Tout le Monde. Met het genadeloze Head Crusher konden we al eerder kennismaken, maar stilzitten lukt bij dit wereldnummer nog steeds verdraaid moeilijk… How the Story Ends is niet alleen een hele fijne stamper maar heeft mooie extra’s als een akoestisch intermezzo en na de solo een dikke vette machinegeweerriff: airguitarplezier gegarandeerd! Het statige The Right to go Insane vormt tenslotte een waardige afsluiter. Drie minuten in de stijl van Youthanasia en daarna nog even het gaspedaal erop, zodat we er allemaal goed van doordrongen zijn dat we nog lang niet van Megadeth af zijn.
Samenvattend horen we een als vanouds gefrustreerde, boze en verbeten Dave Mustaine, die de wervelstormen in zijn hoofd op sublieme wijze in muzikaal meesterschap weet om te zetten. Zeker, we hebben het allemaal al eens eerder gehoord en nee, een tweede Rust in Peace zal er nooit komen. Dat neemt niet weg dat dit een dijk van een plaat is: coherent, zonder zwakke momenten en bol van het venijn, tempowisselingen, hakkende riffjes, snijdende solo’s en verwijzingen naar eerder werk. Ik ontkom niet aan vergelijkingen met vorige platen, want Endgame is een solide bloemlezing uit alles wat Megadeth zo geniaal maakt.
Tracklisting:
- Dialectic chaos
- This day we fight!
- 44 minutes
- 1,320
- Bite the hand
- Bodies
- Endgame
- The hardest part of letting go
- Head crusher
- How the story ends
- The right to go insane
Line-up:
- Dave Mustaine – zang, gitaar
- Chris Broderick – gitaar, zang
- James LoMenzo – basgitaar, zang
- Shawn Drover – drums, percussie
Links: