Wauw. Mastodon is aanbeland bij album nummer zeven. Ooit was ik een absolute fanboy van deze band, maar dat was in de tijd dat Mastodon rauwe oerkracht hoog in het vaandel droeg en vernieuwende sludge maakte. Zeiken over de omslag die de band heeft gemaakt, kan ik niet en dat ga ik dus ook zeker niet doen. Ook het nieuwere materiaal bevalt me prima, hoewel ik The Hunter een lichte tegenvaller vond. Emperor of Sand is de titel van het nieuwste werk, maar als er iets old school is, is het wel het feit dat Mastodon klaarblijkelijk is teruggekeerd naar het gebruik van een concept, zoals dat op de eerste vier platen het geval was. Het immer vrolijke onderwerp (want daar excelleert de band toch in) is de samenstelling van de persoonlijke ervaringen met kanker van de bandleden. Een zwaar onderwerp, maar laat het aan Mastodon over om toch hoop door te laten schijnen in de zo kernmerkende muziek.
De koers die de band met The Hunter is ingeslagen, liet een eigenzinnig, doch poppy geluid horen, een geluid dat ook op Emperor of Sand is doorgezet. Once More ‘ Round the Sun was een enorme verbetering ten opzichte van The Hunter, en gelukig ligt dit album toch in een lijn met dat album. Dit is meer van hetzelfde, maar dat is in dit geval geen punt van kritiek. Mastodon is erin geslaagd een balans te vinden tussen het verfijnen van én het eigen geluid én het geluid van het genre waar de heren aan ten grondslag staan. De cohesie van Emperor of Sand is enorm en, hoewel er geen enorme progressie ten opzichte van het vorige album is, leidt dat wel tot een uitzonderlijk geluid, waarbij de riffs beter tot hun recht komen. De dynamiek is meer aanwezig dan tevoren, met zeer schaarse momementen waarop er los wordt gegaan, maar daardoor tegelijk demonstrerend hoeveel lagen er tussen primitief rammen en gevoelige ballads liggen.
De eerder genoemde, primitieve oerkracht van Mastodon blijft bewaard door opperbarbaar Troy Sanders. Echt waar, Mastodon is een geheel dat niet in delen kan functioneren, maar als er iemand is die voor mij de belichaming van de band vertegenwoordigt, dan is het meneer Sanders. Petje af voor de vocalen van deze heer. Brann Dailor mag dan alle lof krijgen voor zijn catchy zang sinds Crack the Skye, en Brent Hinds mag dan flexibel zijn als een paling in een emmer snot (en net zo glad, ja), de voorname kwaliteiten van deze heren wegen niet op tegen de oerbulder van Troy Sanders. Hij wist in het verleden de nummers die mij niet wisten te interesseren te redden, maar is daarnaast ook nog eens de schepper van de zwaar ondergewaardeerde baslijnen. Het is tijd dat deze meneer daar eindelijk eens de waardering voor krijgt die hij verdient.
Een ander muzikaal hoogtepuntje uit de beginperiode van Mastodon lijkt ook zijn rentree te maken. De drumlijnen van Dailor vinden eindelijk de vereiste balans tussen de makkelijk toegankelijke lijnen van de afgelopen twee albums en de virtuositeit van weleer. Een verademing om te horen dat er geschakeld kan worden en het niet óf het een óf het ander is. Dat geldt ook voor de gitaarlijnen, die een net iets cohiesever geluid laten horen als het de combinatie van riffs en solo’s betreft. Vroeger was dit ook geen probleem, maar de heren hebben hun woorden waargemaakt: dit zijn ouderwetse, flitsende solo’s, maar met een ingetogen eigenschap die de kwaliteiten van de muzikanten uitlicht.
Aanvankelijk liep ik niet bepaald warm voor de nummers die werden vrijgegeven in de aanloop naar dit album. De tweede helft van Andromeda wakkerde het vlammetje aan, maar was niet genoeg om tot enthousiast gejuich over te gaan. Het geheel van Emperor of Sand heeft hier echter verandering in gebracht. De sterke kanten van de individuele nummers worden uitgelicht en zelfs een in mijn ogen matig (hierin betekent dit dat Mastodon zichzelf herhaalt, iets wat ik niet gewend ben van de band) nummer als Show Yourself vindt zijn plaats. Uitzondering op die regel van herhaling is het optreden van Scott Kelly op Scorpion Breath, iets dat het beste van beide werelden weer weet te combineren, een eigenschap die ook voor de old school proggy vibe van de aflsuiter geldt.
Emperor of Sand is een album geworden dat behoorlijk nauw samen lijkt te vallen en daardoor de bevestiging lijkt op te roepen dat Mastodon een geboren conceptband is. Het vorige album geniet voor nu nog steeds mijn voorkeur, maar dat komt enkel doordat de riffs daar meer tot mij spraken ( de eerste drie albums zullen altijd mijn favoriete albums blijven, simpelweg door de rauwe, onverseneden kracht die daar wordt neergezet). Emperor of Sand schiet nauwelijks te kort en heeft mij eigenlijk verrast na de voorproefjes die werden opgediend. Een intrigerend album met een loodzwaar thema, waar Mastodon zichzelf wederom positioneert als een van de belangrijkste schakels in het moderne metallandschap.
Score:
83/100
Label:
Reprise Records, 2017
Tracklisting:
- Emperor of Sand
- Show Yourself
- Precious Stones
- Steambreather
- Roots Remain
- Word to the Wise
- Ancient Kingdom
- Clandestiny
- Andromeda
- Scorpion Breath
- Jaguar God
Line-up:
- Troy Sanders – Bas, Vocalen
- Brann Dailor – Drums, Vocalen
- Brent Hinds – Gitaar, Vocalen
- Bill Kelliher – Gitaar, Vocalen
Links: