Marrowlands – Heritage

Geschreven door op 16-02-2024 om 23:45.

Eerlijk gezegd heb ik weinig ervaring met instrumentale rock. Ik ben meestal te rusteloos en heb de extra intensiteit van vocalen nodig. En toch kwam door de onvoorspelbare draden van het weefgetouw des levens Marrowlands langs mij voorbij. Achter Marrowlands zit Belgisch Limburger Jo Ruysen. Met dit soloproject bracht hij voorheen een aantal singles uit. In het najaar van 2023 presenteerde hij voor het eerst een iets langer werkstuk in de vorm van de EP Heritage.

En mag ik meteen zeggen dat dit zeer aangename muziek is. Niet de meest intense – dit is rock en geen metal – maar met een mystiek gevoel voor avontuur met een flinke scheut ambient. De muziek is op zich niet progressief of bijzonder verrassend maar zet voluit in op verhaal- en sfeerschepping. Gitaarpartijen en keyboardtapijten vullen elkaar aan en zorgen voor een rijke klank. Zo ademt opener Dune meteen helemaal de Oosterse sfeer uit van de songtitel en de albumhoes. Toen ik de eerste melodie hoorde, vreesde ik even dat het een nogal uitgemolken thema ging worden, maar Ruysen brengt voldoende afwisseling in melodie en orkestratie en gaat voor passende percussie. Aanvankelijk clean met een ruimtelijk geluid, geduldig opbouwend naar een door elektrische gitaar gedragen, meer rockend gedeelte. Na een tweetal minuten komt er een extra gitaarlaag bij die voor wat welkome zwaarte zorgt. 

Heritage begint rockend op meer sombere wijze en laat een emotionele, smaakvolle, korte solo horen. Het volgende End Of Our Time gaat naar mijn gevoel over in melancholische berusting. De eerste minuut van laatstgenoemde brengt Dire Straits in mijn gedachten zoals ik die band het liefst een nummer hoor beginnen: melancholische leads over sfeervolle keyboards. Ook daarna neemt de gitaar je met gevoel mee tot de woorden “This is the end of our time, we have to say goodbye” uitgesproken worden. De impact van de woorden, in de opgebouwde context van het nummer, voel je zo over je stromen, waarna het nummer wegdeemstert in droevige ambient. Ook Heritage kent zo’n gesproken zin die voor een uitgesproken filmisch effect zorgt. Celestial Dawn klinkt lichter van toon en doet vermoeden dat het einde van het tijdperk, vermeld in het voorgaande nummer, misschien toch nog tot een goed vervolg geleid heeft. 

Diep van binnen vind ik het eigenlijk jammer dat dit als EP uitgekomen is. Het gevoel dat opgeroepen wordt, is van een avontuur van kosmische proporties. Misschien niet de verschillende-keren-uitsterven-van-het-menselijk-ras-proporties van een Ayreon, maar toch. Het kader van een EP van ongeveer een kwartier is gewoon te beperkend om dat volledig over te brengen. Voor mij persoonlijk – maar ik zit dan ook meestal in de black- en (funeral)doomhoek – mag het ook af en toe wat zwaarder gaan. Na de hierboven geciteerde woorden in End Of Our Time is de droevige ambient erg mooi, maar hierna mag van mij even goed een heavy riff volgen die de tanden doen klapperen, om uiting te geven aan de verschillende sterke emoties die wel naar boven moeten komen bij het afscheid van de wereld zoals we die kennen. 

Hopelijk vindt Marrowlands de tijd en inspiratie om dit universum verder uit te werken en ons verder mee op reis te nemen. Hoe dan ook is dit perfect om op te zetten tijdens het lezen van fantasy of science fiction, of gewoon weg te dromen via muziek in plaats van naar wat sci-fi te kijken. Zeer leuke ontdekking dit. Ik kijk uit naar meer. 

Label:

Eigen beheer, 2023

Tracklisting:

  1. Dune
  2. Heritage
  3. End Of Our Time
  4. Celestial Dawn

Line-up:

  • Jo Ruysen – Alles

Link: