De Schotse band Man Must Die heeft inmiddels wel zijn sporen verdiend in de (technische) deathmetalscene. Toch ontbeert het de band nog steeds aan een echt grote doorbraak en krijgt de band niet de waardering die hij zou moeten krijgen. Sinds mijn aantreden bij Zware Metalen heb ik de band al getipt in mijn introductiestuk. Dat ik niet de enige ben die deze Schotten een warm hart toedraagt, blijkt uit de recensie van collega redacteur Bart Alfvoet over de vorige plaat Peace Was Never An Option. Hij riep zelfs alle fans van bands als Sepultura, The Rotted, Cattle Decapitation of gewoon Slayer op om Man Must Die een eerlijke kans te geven. Want dat verdienen deze heren! Is dat anno 2023 nog steeds het geval? We zijn immers een slordige tien jaar verder, nu The Pain Behind It All eindelijk het daglicht ziet.
Om maar met de deur in huis te vallen, het nieuwe album is ontzettend dynamisch geworden met veel elementen van de eerder genoemde bands, maar vooral veel van Man Must Die zelf. En dat is positief, want dat wil de fan natuurlijk horen. Het tempo van de muziek heeft een balans tussen mid-tempo en ultra snel. Kraakhelder en ongelofelijk strak ramt drummer Tony Corio zich door de nummers heen. Het gitaarwerk is in sommige gevallen uiterst melodieus, technisch en dan weer intens dreunend en een sturende factor binnen het geheel. De bas volgt in de meeste gevallen de gitaarlijnen, is niet overdreven goed hoorbaar, maar vooral ondersteunend aan het geheel. Joe McGlynn heeft zichzelf niet opnieuw uitgevonden ten opzichte van de voorgaande albums, maar dat hoeft ook helemaal niet. Hij gaat er gelijk als een op hol geslagen bloedhond in en scandeert zijn teksten, die verrassend verstaanbaar zijn. Zijn benadering en attitude ligt een beetje tussen death metal en hardcore in, dat wil zeggen geen echte putgrunts, maar wel een zware overtuigende grunt die op zichzelf niet bijzonder veel variatie nodig heeft om te blijven boeien. Dat is en blijft uiteraard een kwestie van smaak.
Na het industrieel aandoende intro O.C.D. zijn we eigenlijk meteen wakker en bij de les, want met de woorden “fuck it” zijn het meteen de enorm harde aanslagen die je alvast voorbereiden op wat er komen gaat. Een enorm agressief brullende Joe opent Patterns in Chaos om ons vervolgens met een stroom van woorden te blijven bestoken. In eerste instantie lijkt dit wel even te duren, maar net als we dreigen te verslappen, weet de band met onder andere een groovend middenstuk en fratsen op de gitaar onze aandacht weer volledig op te eisen. Het hek is daarna van de dam. Er is geen ruimte meer om na te denken en ik krijg zelfs wat moeite om deze recensie vlekkeloos te typen. Dit komt binnen, het is heel veel muzikale ammunitie, zonder al teveel complexiteit. Erg gaaf, maar ik hoop wel dat niet alle nummers op dezelfde wijze volgen, want dan bestaat er zeker een kans op enige luistervermoeidheid. Aan de andere kant is het brute visitekaartje al direct afgegeven. Opmerkelijk, aangezien de heren als technische deathmetalband in onze redactielijst staan gemarkeerd.
Het blijkt dat de Schotten goed hebben nagedacht over het risico op luistervermoeidheid, want met het titelnummer The Pain Behind It All gaat het tempo een stuk omlaag, terwijl Joe niets aan overtuiging hoeft in te boeten. Dit nummer is daarom direct bijzonder prettig ter afwisseling. Het technische gitaarwerk komt nu ook veel meer naar voren en er zit zelfs een heus basloopje in het nummer verwerkt om het geweld even wat (op) te breken. Het kan dan ook niet anders dan dat het tijdens In The Hour Before Your Death direct kassa is! De blastende bruutheid vliegt ons vrijwel direct om de oren. In de mix zit naast de stoere gitaarriffs ook een enorme portie grind, groove en thrash. In die zin is het wel lekker om te horen dat we af en toe ook wat terug in de tijd gaan met al deze bruutheid. Een breed scala aan grootheden passeert de revue, zeker ook als we Clickhate door de boxen heen laten knallen. Geloof het of niet, maar ik noteer onder andere Deicide, Morbid Angel, Kreator en Destruction als referenties. Mokerhard!
Enabler is een nummer met een mysterieuze opening, enigszins dramatisch met toetsen op de achtergrond. En Joe die ook nog een stevige variatie in zijn stemgeluid laat horen. Maar we zijn toch wel het meest onder de indruk van het geweldig dreigende gitaarspel, dat staat tijdens deze kraker heerlijk op de voorgrond. Stilzitten is vrijwel onmogelijk en na vier minuten worden we zowaar ook nog getrakteerd op een geweldige gitaarsolo.
Tijdens het kortdurende intermezzo Alone In A Crowded Room belanden we weer in wat rustiger vaarwater. Tegen het einde wordt de spanning wat meer opgebouwd om vervolgens met het laatste nummer Who Goes There I.F.F wederom los te gaan. Ditmaal is het regelrechte opgefokte deaththrash waarmee deze geweldenaren weten te imponeren. De typerende “gangshouts” vormen een mooie aanvulling op het geheel. Man Must Die is een machinale band, die eigenlijk geen spaander heel laat op dit nieuwe album. Punten van kritiek zijn er nauwelijks, al kunnen we ons wel voorstellen dat je na 41 minuten even naar adem moet happen om op de benen te blijven staan. Dit is tegelijkertijd het handelsmerk waarom deze band zo in de smaak valt. Dat was tien jaar geleden al het geval en dat is nu nog steeds zo. En dat is waanzinnig knap. Nu maar hopen dat hij ook nog veel nieuwe fans weet aan te spreken, want zoals mijn collega al eerder zei “Wel, ze verdienen het.”
Score:
90/100
Label:
Distortion Music Group, 2023
Tracklisting:
- O.C.D
- Patterns In The chaos
- The Pain Behind It All
- In The Hour Before Your Death
- Clickhate
- Enabler
- Bring Me The Head Of The King
- War Is My Will
- Alone In A Crowded Room
- Who Goes There I.F.F
Line-up:
- Alan McFarland – Gitaar
- Joe McGlynn – Zang
- James Wright – Basgitaar
- Tony Corio – Drums
- Michael Allan – Gitaar
Links: