Majesties – Vast Reaches Unclaimed

Geschreven door op 20-03-2023 om 16:11.

1995 was het jaar waarin Finland, Oostenrijk en Zweden toetraden tot de Europese Unie, snackfabrikant Smiths een ware rage onder kinderen ontketende toen het flippo’s aan de zakken chips toevoegde, een kwart miljoen Nederlanders gedwongen moesten evacueren vanwege hoge waterstand, in België de dienstplicht werd opgeschort, Ajax de Champions League en de Wereldbeker won, eBay (toen nog onder de naam AuctionWeb) werd opgericht en alle Nederlandse telefoonnummers vanaf 10 oktober van dat jaar uit tien cijfer bestond. Mag ik het als onbelangrijk wegzetten dat 1995 ons muzikaal Guus Meeuwis, Coolio, Clouseau en Vangelis bracht en Andre Rieu met Strauß & Co het best verkochte album in Nederland had? Want is 1995 niet vooral het jaar van Subterrean, The Gallery en Slaughter of the Soul? Het jaar waarop de albums van respectievelijk In Flames, Dark Tranquillity en At The Gates de weg voor melodieuze death metal plaveiden?

Liggen albums als Heartwork, The Jester Race, Purgatory Afterglow, Steelbath Suicide, The Dawn Of Flames en Whoracle jou na aan het hart, beleef je er nog steeds veel plezier aan? Dan kan je je hart ophalen aan het uit Minnesota (Verenigde Staten) afkomstige Majesties. Op hun debuutalbum Vast Reaches Unclaimed laten Tanner Anderson (Obsequiae), Carl Skildum (Inexorum) en Matthew Kirkwold (Inexorum) horen dat ze heel goed weten waar de wortels van de melodieuze death metal liggen. De melodieuze aanpak hoor je weliswaar ook terug in het werk van zowel Inexorum als Obsequiae, maar Vast Reaches Unclaimed is meer. Het grijpt terug op een aantal klassieke melodieuze death metal albums, waarbij vooral veel aandacht lijkt te zijn uitgegaan naar The Jester Race. Het heeft eigenlijk alles wat melodieuze death metal definieert; extreem melodische riffs (In Yearning Alive, Our Gracious Captors, Across the Neverwhen, … waar eigenlijk niet?), scherp, in elkaar verstrengeld gitaarwerk (Verdant Paths To Radiance, Temporal Anchor), de gevarieerde vocale aanpak (van diep gegrom tot hoog geschreeuw) en een verbeten productie.

Vooral dat laatste is fijn, omdat veel melodieuze death metal vaak zo gladjes geproduceerd wordt, waardoor rauwheid vaak wordt weggepoetst ten faveure van geliktheid. Prima als dat is wat jij als band graag wil, niets mis mee als dat jou juist aanspreekt, maar ik heb het graag een stukje bijtender en levendiger. En dat is precies wat Vast Reaches Unclaimed brengt. Het weet melodie, dubbele gitaarharmonieën en intensiteit boeiend te vangen. In nummers als The World Unseen, Our Gracious Captors, Seekers of the Ineffable en City of Nine Gates komt dat sterk naar voren. De lengte van de nummers – alles tussen de drie en vijf minuten, met een totale speelduur van het album van negenendertig minuten – draagt ook bij aan het intense gevoel. En ondanks dat de band muzikaal tien composities lang uit dezelfde muzikale ruif blijft plukken, verveelt het geen moment of ligt het gevaar van zinloze herhaling nergens op de loer. Met het inbouwen van akoestische of rustigere, korte gedeeltes (bijvoorbeeld het einde van Our Gracious Captors, Across the Neverwhen, Sidereal Spire) en kleine details (de gesproken woorden aan het einde van Seekers of the Ineffable) brengt het drietal voldoende nuances aan om te blijven boeien.

Vast Reaches Unclaimed gaat een glimlach op het gezicht toveren van iedereen die geniet van de beginjaren van de melodieuze death. Het gaat overigens te ver om Vast Reaches Unclaimed als pure nostalgische nabootsing af te doen; dit is zoveel meer dan een goedkope imitatie. Misschien dat je wel kunt stellen dat dit klinkt als een ware wederopleving van melodieuze death? En dan nu maar hopen dat Majesties niet dezelfde muzikale ontwikkeling als hun voorbeelden gaat volgen en op toekomstige albums wel aan deze verbeten melodieuze death metal blijft vasthouden? De toekomst zal het ons leren; voor nu hebben we het te doen met Vast Reaches Unclaimed en dat is simpelweg een prima album. Wie ook maar iets heeft met melodieuze death metal zou dit gehoord moeten hebben.

Score:

85/100

Label:

20 Buck Spin, 2023

Tracklisting:

  1. In Yearning, Alive
  2. The World Unseen
  3. Our Gracious Captors
  4. Verdant Paths To Radiance
  5. Across The Neverwhen
  6. Seekers Of The Ineffable
  7. Sidereal Spire
  8. Temporal Anchor
  9. City Of Nine Gates
  10. Journey’s End

Line-up:

  • Tanner Anderson – Zang, gitaar, drums
  • Carl Skildum – Gitaar
  • Matthew Kirkwold – Basgitaar

Links: