Magnum – The Serpent Rings

Geschreven door op 31-01-2020 om 20:15.

Confessie: De laatste keer dat ik een nummer van Magnum hoorde had niemand in mijn klas een mobiele telefoon en speelde Titanic nog niet in de bioscoop. En ja, dat bewuste nummer was toen al een half vergeten dinosaurus uit de verre jaren ’80.

Om maar te zeggen dat ik bedenkelijk keek toen bleek dat deze heren nog steeds muziek maken. Meer zelfs, ze broedden net een nieuw album uit en deze kreeg ik geheel onverwacht onder de ogen geduwd. Aangezien ik een sucker ben voor nostalgische muziek uit de jaren stilletjes moest ik deze direct eens beluisteren.

Helaas.. draken broeden ook eieren uit en deze draak van een plaat was beter prematuur overleden. Het zag er nochtans allemaal heel goed uit. Het artwork deed me zo hard denken aan Savatage’s klassieke album uit 1987: Hall of the Mountain King. Mijn hart sloeg een keer over toen ik het zag! Ik was dus het gelukkigst de seconde vóór ik het album begon af te spelen. Dit kan onmogelijk hun bedoeling zijn geweest…

Wil dit nu zeggen dat dit een slecht album is? Nee, natuurlijk niet. Ik overdrijf een beetje. In zijn genre is dit zelfs een hoogvlieger. Mijn verwachtingen lagen gewoon veel te hoog. Dit is simpelweg niet mijn soort muziek. Hoewel ze het Hard Rock noemen is hier niets hard of zwaar metaal aan. Ik heb echter respect voor het feit dat deze band keihard zijn comeback aan het maken is en bands als Gotthard of Thunder bewijzen dat dit genre absoluut nog niet dood is. Muzikaal valt er zeker een verdediging op te werpen waarom deze kerels goed zijn in wat ze doen. Tony Clarkin blijft een briljante gitaarspeler en aan Bob Catley, bij het jonger publiek meer bekend als één van de zangers van Avantasia, valt amper of niet te horen dat de man reeds 72 jaar oud is. Hoedje af hoor.

De fans van de band zullen dus wel degelijk hun gading in deze plaat vinden. Ook al ben ik er vrij van overtuigd dat veel van die mensen enkel over een cassettespeler beschikken en deze plaat dus nooit te horen zullen krijgen. Soit, niet mijn probleem. Bepaalde nummers hebben wel iets. You can’t run faster than bullets biedt naast een gratis les fysica ook enkele leuke riffjes en eindigt met zo’n lekker typische glamrock gitaarsolo. Eerlijk waar, dit is het beste nummer dat Def Leppard nooit heeft geschreven. Ook de openingstrack en tevens de laatste nieuwe single: Where are you Eden? heeft alles in zich om los het Eurovisiesongfestival mee te winnen.

Helaas is het hierna wat mij betreft gedaan met de pret. De band speelt het op veilig en houdt het bij brave poprock. Nu ja, dit soort muziek maakten ze eigenlijk altijd reeds. Laat dit album in 1986 verschijnen en de band schittert ieder uur op MTV en staat overal op de schoolmappen en brooddozen van puberende bakvissen.

Persoonlijk ben ik gewoon blij dat ik het gepresteerd heb om dit album een volledig uur uit te zitten. Ik was een snotneusje in 1986 dus aan mij ging het toen voorbij. Zo veel zijn de tijden niet veranderd: ook nu het gaat volledig aan mij voorbij. Deze jongen gaat nu wat snoeiharde deathmetal opleggen om de gedachte aan dit album af te schudden. De enige Magnum die er bij mij nog inkomt zal een ijscrème zijn.

Mijn excuses als ik een fan zou beledigen met deze recensie, maar misschien dat ze op de website Lichte Metalen een knaller van een review aan het voorbereiden zijn om deze parel van een knuffelrockalbum te vereeuwigen. Er staan dan ook heel wat potentiële openingsdansen op dit prijsbeest van een plaat.

Score:

60/100

Label:

Steamhammer/SPV, 2020

Tracklisting:

  1. Where Are You Eden?
  2. You Can’t Run Faster Than Bullets
  3. Madman Or Messiah
  4. The Archway Of Tears
  5. Not Forgiven
  6. The Serpent Rings
  7. House Of Kings
  8. The Great Unknown
  9. Man
  10. The Last One On Earth
  11. Crimson On The White Sand

Line-up:

  • Tony Clarkin – Gitaar
  • Bob Catley – Zang
  • Dennis Ward – Basgitaar
  • Rick Benton – Keyboard
  • Lee Morris – Drum

Links: