Lux Interna – There is light in the Body, there is blood in the Sun
Pesenta Urfolk, 2013
Tijd voor een bekentenis: ik ben geen geweldige fan van hippies. Wanneer een band me dan komt vertellen dat ze zich laten inspireren door onder meer “de taal van de natuur,” vogels, wouden en stenen, is het moeilijk om neutraal te blijven. De Amerikaanse band evolueerde doorheen hun vijf studioalbums vanuit de neofolk naar een “zwaardere, rituele sound met elektrische instrumenten.”
Muzikaal leveren al deze dure woorden een eentonige popfolk-plaat op. Met een versterkte riff waar occasioneel een akoestische gitaar doorheen wordt gemixt. Giet daar nog een tamboerijn en een holle drumsound bij, en je hebt al een idee van de klank. Intens wordt het enkel wanneer zijn zanger zich een beetje in de muziek begint in te leven, maar dat gebeurt zelden. Op zijn best neigt hij naar Fernando Ribeiro (Moonspell), maar die momenten zijn er niet veel. Er zijn ook dingen die Lux Interna goed doet, bijvoorbeeld de iets exotischere instrumenten die subtiel de muziek verrijken. Maar die schaarse lichtpunten redden dit album niet. Saaie, “atmosferische” zaagmuziek. Niets voor mij en ik denk ook niet direct iets voor de lezers van Zware Metalen.
Tracklisting:
- King Winter
- Tongues
- Nida
- Spiritloom
- Wounded Stag
- Threefold
- Seed
- Black Bird
- Tabor
Line-up:
- Joshua Levi Ian
- Kathryn Mary
- Kris T. Force
- Adam Collins-Torruella
- Rafal Felber
Links: