Lux Ferre – Atrae Materiae Monumentum
Ketzer Records, 2009
Mensen, mijn vrijgezellenbestaan loopt deze week officieel op z’n einde. Behalve de ring om m’n vinger zal er na zes jaar samenwonen niet heel erg veel veranderen, maar het is toch wel een bijzonder
moment natuurlijk. Bij deze heuglijke gebeurtenis hoort natuurlijk ook een huwelijksreis (Nieuw Zeeland, here I come!) en natuurlijk een vrijgezellenfeest, welke ik afgelopen zaterdag dus moest ondergaan:
ik ben de hele dag gehuld in corpsepaint en een lange
zwartlederen jas door Groningen gestuurd en ik kan je vertellen dat je dan behoorlijk wat bekijks oplevert.
Mijn eerste ervaring met die verf op m’n gezicht en ik moet zeggen dat het af en toe best lastig was om tijdens het eten en drinken niet die rotzooi constant in m’n bek te krijgen.
Nu stuit ik een paar dagen later, inmiddels weer gewassen en van de kater bijgekomen, op Lux Ferre, een black metal band uit het warme Portugal. Waar ik als eerste aan moet
denken als ik de besmeurde koppen zie, is de door de hete zon gesmolten paint, de doorgelopen zwarte verf in je ogen, waar je vooral met je klauwen af moet blijven. Tsja, daar gaat het duistere imago alweer…
Toch kan een black metal band uit die contreien heus best goed zijn. Okee, de echt goeien zijn daar letterlijk op één hand te tellen, maar de sfeerverpestende associatie met zon en strand betekent
nog niet dat het muzikaal sowieso niks kan zijn. Toch weet Lux Ferre het één niet tegen het ander weg te strepen. Het begint allemaal veelbelovend met het gedeeltelijk slepende O Caminho,
maar zodra de band het gaspedaal intrapt is er eigenlijk weinig meer aan. Eigenlijk heel logisch, aangezien de (slag)gitaren veel te veel de overhand hebben in de mix. Het is bij black metal niet
de kunst om zo vet mogelijk te klinken, ook heus niet om zo primitief mogelijk te klinken, maar het is juist de kunst om de juiste klank die bij de muziek past te vinden. En helaas het dit drietal dit niet voorelkaar gekregen.
De gitaren vloeien af en toe mooi in elkaar over en zanger Devasth heeft een fijn snerpende strot, maar het is in zijn geheel gewoon te saai en eentonig om mij te overtuigen.
Geen hoogvlieger dus, dit Lux Ferre hoewel er ook heus wel wat toffe momenten voorbijkomen. En dan heb ik het dus vooral over de tragere nummers (Dormente).
Alleen in zijn geheel gezien blijft er jammergenoeg erg weinig hangen en komt het behoorlijk vervelend en ongeïnspireerd over.
Ook al was de band rechtstreeks van de ruige hoogvlaktes van Noorwegen gekomen en de plaat was opgenomen op de top van een gletsjer of aan de voet van een fjord,
nog steeds was dit vrij matig geweest. Jammer, maar het is niet anders.
Tracklisting:
- O Caminho
- The Bell Of Fate
- Atrae Materiae Monumentum
- Correntes
- Pira
- Breu
- Thirst Of Despair
- Dormente
Line-up:
- Devasth – vocals
- Vilkacis – guitar
- Pestilens – Rhythm Guitar
Link: