Lunar Aurora – Hoagascht
Cold Dimensions, 2012
Een verrijzenis, en dat nog ruim voor Pasen! Bijbelse protagonisten hoeven niet steeds alle aandacht naar hun kant te trekken in deze tijden, ook de schimmige wereld van de Duitse black metal kent zo zijn monumenten. Lunar Aurora was, vóór het einde, al goddelijk: de gevoelige snaar bleef de band meedragen, maar vooral Andacht was een meesterwerk waarin de Duitse ranzigheid het mooist aan bod kwam, en waarin op industrial wijze een compleet ijzige sfeer werd meegedeeld. Een album dat even slikken was, maar de stereo gek draaide en nog geregeld op staat. Na de stop heb ik althans het gevoel gekregen dat de band nog meer in de kijker kwam te staan.
De professoren Whyrhd en Aran, Sindar deed niet mee, trokken bij deze dus opnieuw het lab in om een nieuw brouwsel in mekaar te flansen. Deze Hoagascht is dan het uiteindelijke resultaat geworden: sterk, sfeervol en duidelijk met een trademark van Lunar Aurora, al is de verhouding van de bestanddelen wat anders. Een pak minder agressie komt aan bod, ofwel lijkt het zo door de overspoeling aan industrial-getinte melodielijnen. Zo ruimt het bijtende en venijnige aspect van Andacht plaats voor meer herhaling en zorgen de melodieuze toetsen voor een interessante trip.
Is Lunar Aurora dan teruggevallen tot symfonische klanken zonder ballen? Zeker niet, al is die eerste terugstap van de band in agressie wel te voelen. Nog steeds is er die basserige stootkracht, de typische basis aan gitaarakkoorden en de Duitse weemoedsgeest die het instrumentaal stramien door de vocalen wat schaduw geeft. De genialiteit, en ook hetgeen Lunar Aurora als band vrijwel uniek maakt, is dan ook de ijzige sfeer die met samples en melodieën op synth wordt meegegeven. Die huilerige onderlaag, net galmen in één of ander donker bos, zit er nog steeds in, maar de vunzigheid er rondom is wat afgeknabbeld.
Maarja, wat doe je als je in de ogen van het publiek als band al een magnum opus achter de rug hebt? Of al enkele kanjers van platen, want ondermeer Elixir of Sorrow deed het ook goed. Dit is zeker niet de beste plaat van Lunar Aurora, maar het is wel een erg goede comeback. Haast alles aan deze jongens blijft sfeervol en goed gemikt, maar het is nu éénmaal een feit dat de band op deze plaat wat meer durft slepen en depressiever voor de dag komt, dan dat ze koelweg het publiek wegblaast. Ieder wat wils, maar van mij mag dat stuk venijn er wel terug in.
Tracklisting:
- Im Gartn
- Nachteule
- Sterna
- Beagliachda
- Håbergoaß
- Wedaleichtn
- Geisterwoid
- Reng
Line-up:
- Whyrhd – Vocals
- Aran – Vocals, Instruments, Programming
Links: