Long Distance Calling – Stummfilm (Live From Hamburg)

Zo tegen het einde van het jaar pakken we nog maar eens een album dat onbesproken dreigde weg te zakken. Dat de plaat in het weeshuis van de Zware Lijst dreigde te belanden is overigens niet heel onlogisch. Het is een live-album en dan ook nog eens instrumentaal. Maar Stummfilm is een warme, atmosferische plaat die het zeker verdient om gehoord te worden.

De plaat is opgenomen in april 2019 in de Kulturkirche Altona in Hamburg. Een bijzondere locatie voor een optreden van een harde rockband, maar het gaat ook om een bijzonder optreden. De show was er een in de serie concerten genaamd ‘Seats & Sounds’ waarbij de band de cinematografische kwaliteiten van hun songs nog eens extra in de verf wilde zetten op ongewone locaties voor een zittend publiek. Om dat aan de stoel gekluisterde publiek een ‘totaalbeleving’ (sorry, vreselijk woord) te geven werden videoschermen ingezet waarop tijdens de songs passende beelden werden getoond. Als je dan al eens een liveoptreden wilt uitbrengen, kan het maar beter een dergelijk optreden zijn moet men gedacht hebben en zie hier Stummfilm (Live From Hamburg) dat op Blu-ray, vinyl, cd en digitale download is uitgebracht.

Voor deze recensie heb ik slechts de beschikking over het geluid maar dat is meer dan genoeg om diverse beelden je geestesoog te laten passeren. De kwaliteit van Long Distance Calling is namelijk juist gelegen in het spelen van zorgvuldig opgebouwde songs die (vaak) zonder woorden een verhaal vertellen. Voor mijzelf doet de band dat overigens nergens meer dan tijdens de tweede track van het optreden, het licht fantastische The Very Last Day. Als een minder rudimentaire Hendrix in 1983… (A Merman I Should Turn To Be) zet de band – die voor dit optreden wordt ondersteund door cello en percussie – de zee neer met enkel geluid. De zorgvuldig neergezette sfeer is drukkend en een sample herhaalt ‘Amsterdam, Venice, New York … forever lost terwijl de drums een voortdurende dodenmars lijken te spelen. Het stemt weemoedig, zo niet deemoedig. Een meer beklemmende song hoorde ik dit jaar in ieder geval niet.

De weemoed in deze track is het overkoepelende thema van het optreden. Zo heeft opener Into The Black Wide Open de warme melancholie die we ook vinden op Steven Wilson’s Hand.Cannot.Erase, afgewisseld met zwaardere riffs en fantastisch uitwaaierende gitaren. En waar Like A River aanvankelijk een lichtere geluidskleur kent, nemen ook daar al snel de zwaardere postrockriffs en een lange cellopartij het voortouw. Zelfs het als intermezzo gespeelde Interlude heeft op een Massive Attack-achtige manier grote bezwerende kwaliteit. En zo beland je al snel in een droomwereld waar je gemiddeld elke tien minuten – ja, de nummers zijn lang – alleen even uitgehaald wordt door het applaus van de aanwezigen en de (Duitse) aankondiging van een volgend nummer.

Na de eerste set van zeven nummers is al duidelijk: Stummfilm is een album voor de meerwaardezoeker die (bijvoorbeeld) na het lezen van een goed boek het direct nog eens oppakt om te zien of er bij tweede lezing nog meer lagen te ontdekken zijn. Maar de hoofdwedstrijd moet dan nog komen. Op de Seats & Sounds-optredens vierde Long Distance Calling namelijk ook de tiende verjaardag van zijn tweede album Avoid The Light. De plaat werd bijna integraal vertolkt. Alleen The Nearing Grave werd begrijpelijkerwijs – het nummer werd op de plaat gezongen door Jonas Renske (Katatonia) – overgeslagen. Ook hier blijft de band uitstekend in vorm. In een subliem, ademend geluid worden losgedrumde passages met stuwende bas afgewisseld met heftiger gebeuk en lyrische gitaarsolo’s waar fans van Pink Floyd zeker niet vies van zullen zijn. Heel mooi is ook de serene cello die 359° uitluidt.

Hamburg kreeg er geen genoeg van en is dan ook ‘großartig!’. Hoewel we inmiddels meer dan een uur en drie kwartier onderweg zijn volgt er nog een toegift van twee meeslepende nummers, waarbij de gesproken samples in Flux net wat extra diepte geven. Deze twee songs duren samen nog eens meer dan 24 minuten. Als er dan ook iets op deze release aan te merken zou zijn dan is dat twee uur en acht minuten instrumentale muziek wel een erg grote brok is om te behappen, zelfs als ze van deze kwaliteit is.

Maar dat is ‘Haarspalterei betreiben’. Stummfilm is een film van geluid en voelt als een warm bad. De release lijkt me dan ook van harte welkom in deze donkere dagen. Sinterklaas ga je niet meer halen maar voor onder de Kerstboom kan dit nog wel een aardig idee zijn. Overigens zal de band volgend jaar op het Prognosis-festival in Eindhoven een speciale Stummfilm-set spelen. Wij zijn alvast meer dan benieuwd!

Label:

Inside Out Music, 2019

Tracklisting:

  1. Into The Black Wide Open
  2. The Very Last Day
  3. In The Clouds
  4. Like A River
  5. On The Verge
  6. Interlude
  7. Out There
  8. Ápparitions
  9. Black Paper Planes
  10. 359°
  11. I Know You, Stanley Milgram
  12. Sundown Highway
  13. Flux
  14. Metulsky Curse Revisited

Line-up:

  • David Jordan – Gitaar
  • Florian Füntmann – Gitaar
  • Janosch Rathmer – Drums
  • Jan Hoffmann – Basgitaar
  • Luca Gilles – Cello (gastmuzikant)
  • Aaron Schrade – Percussie, beats (gastmuzikant)

Links: