Ik raak maar weinig van de wijs hoor. Doorheen de afgelopen jaren ben ik, zoals velen van jullie, al gepokt en gemazeld door verschillende negatieve maar ook positieve gebeurtenissen in het leven. Telkens recht je je rug en kijk je vooruit en ga je met frisse moed er toch weer tegenaan. Jaren geleden, toen ik voor mijn medische opleiding tot geneesheer nog in menig snijzaal stond en er bij tijd en stond wel wat lijkvocht op mijn schoenen druppelde dacht ik wel eens: “Dat poetsen we er straks thuis wel af”. Toch eigenaardig niet? Het wegpoetsen van het leven als je het zo bekijkt…
Het Nederlandse (Den Haagse) trio Lijkvocht of kortweg LKVGT heeft tussen 2012, 2015 en 2018 een zevental nummers geschreven en tracht deze nu te bundelen op hun eerste plaat Manische Omarming Van Een Alomvattend Niets. Hun mix van black, death, progressieve en experimentele metal kan je op zijn minst bijzonder noemen. Zo’n eerste plaat, een hebbeding (en dat is het zeker als je kijkt naar de hoes, het artwork en de teksten), komt via een nieuwe Nederlands label Vuistdiep Records.
Niet alleen ben ik gefascineerd geraakt door het artistieke gedeelte, maar ook door de teksten (althans flarden van teksten) die in het boekje werden opgenomen. Alle nummers vertellen een eigen verhaal, worden vervat in een kunstwerk en omzomen de gedachtengang dat vorm leegte is en leegte op zijn beurt vorm is. Ik kan helemaal volgen. Prompt bestelde ik dus de vinyl zonder enig streepje muziek te hebben beluisterd. Dan ben je toch van de wijs, van het paadje af, helemaal koekeloe en zo gek als een draaideur, niet?
Welke tijdsgeest mogen we verwachten in de muziek van dit trio? De nummers werden immers toch al een hele poos geleden geschreven en nog maar net opgenomen. Is er een knipoog merkbaar naar het heden door de mix en mastering hedendaags te laten klinken? Of kunnen we door naar de muziek te luisteren het jaartal raden waarin het werd gemaakt? Ik denk eerlijkgezegd dat dit van weinig belang is. Kunst is op zich tijdloos, en in het verlengde vormloos en soms leeg, of drijf ik het weer te ver?
Al bij de eerste klanken van Honger krijg je het gevoel dat het een behoorlijk ziekelijk amalgaam aan geluiden, ritmes, thema’s en partijen zal worden. In eerste instantie ontwaar ik weinig richting of zie ik de rode draad niet en dan word ik toch altijd wat ongemakkelijk. Nochtans slaagt dit LKVGT erin me bij de les te houden. Dat doen ze door knotterige baspartijen, verhalende open akkoorden, tokkelpartijen en bruut gestoorde drumthema’s met elkaar te vermengen. Soms krijg ik de idee dat ik naar een mix aan het luisteren ben afkomstig van een stel leerlingen uit de avantgardistische Franse blackmetalschool die een paar bijscholingen of opleidingen hebben mogen ontvangen van de Britse vrienden van Anaal Nathrakh. Dan weer denk ik dat een bijlesje grondbeginselen jazzmuziek door dit trio met verve werd afgerond. Of zijn de jongens van Cannibal Corpse of Illdisposed ook langsgeweest? Je merkt het al: verschillende stijlen worden met elkaar gemengd, vermengd en verweven tot een eigen brouwsel, een eigen kunstwerk, een geheel eigen schilderwerk.
Eindigen doe ik met te stellen dat dit Manische Omarming Van Een Alomvattend Niets van het Nederlandse LKVGT een magistraal album is. Maakt die naïviteit mij niet mooi, schatje? Of hoever kan ik daar in gaan schat je?
Score:
85/100
Label:
Vuistdiep Records, 2024
Tracklisting:
- Honger
- De Volgelingen
- Gelogenstraft Geduld
- De Heremiet Waarschuwt Zijn Volgelingen Voor Een Naderend Onheil
- Blut Aus Anderem Bodem
- God Is Dood
- Noodkreet
Line-up:
- T&D – onbekend
- T.S. – onbekend
- Delzi – onbekend
Link: