Limbonic Art – Phantasmagoria
Candlelight Records, 2010
Totaal onverwacht besloten de heren Daemon en Morfeus vier jaar terug om weer nieuw materiaal op te gaan nemen, met Legacy of Evil
als geslaagd resultaat. Hoewel Morfeus in het navolgende interview
al aangaf dat ze toen alweer met nieuw materiaal bezig waren, is het voortbestaan van de band altijd een beetje ongewis gebleven. En dat blijkt wel, want hoewel Limbonic Art anno
2010 nog steeds bestaat, is Morfeus vorig jaar officieel uit de band gestapt en zet Daemon vervolgens eigenhandig deze black metal legende voort. En aangezien Morfeus toch altijd een behoorlijke invloed heeft gehad op de algehele
sound, kan ik me voorstellen dat deze verandering wel eens wat gevolgen zou kunnen hebben.
En dan doel ik natuurlijk vooral op de invulling van de toetsen, toch altijd een enorm opvallend kenmerk van Limbonic Art. Het is natuurlijk zo dat dit instrument al drie albums lang niet meer zo prominent aanwezig is,
maar na het beluisteren van dit nieuwe album wordt maar weer eens duidelijk dat Morfeus’ toetsenwerk uniek in zijn soort was. Nu komt het naar mijn gevoel een beetje over alsof Daemon verplicht toetsen heeft toegevoegd,
omdat het anders geen Limbonic Art meer zou zijn, vooral aangezien er erg weinig diepgang in zit. Af en toe worden de scheurende gitaarpartijen bijgestaan door massieve, bombastische keyboardakkoorden,
maar deze gaan bijna letterlijk met de gitaren mee, waardoor ze dus relatief weinig toevoegen aan de muziek, vooral ook omdat de gitaren al zo hard en vol in de mix staan. Voeg daaraan toe de in verhouding vrij zacht opgenomen (en overigens vrij rechtlijnig geprogrammeerde) drumcomputer
en er ontstaat een wel erg massief geluid.
Diegenen die na al deze kritiek gaat denken dat Phantasmagoria één grote flop is geworden, kan ik geruststellen. Qua riffs en zang is het nog steeds op en top Limbonic Art! Het langgerekte riffwerk,
de monumentale melodieën en Daemon’s ijzingwekkende screams maken ook dit album gewoon weer om van te smullen. Met zeventig minuten is het misschien een lange zit, maar het niveau blijft behoorlijk gehandhaafd naarmate
het album vordert en de afwisseling zit er toch nog redelijk goed in. Een nummer als Dark Winds komt zelfs nogal doomy over, terwijl tijdens Curse of the Necromancer een ware heavy metalriff ut de hoge hoed wordt getoverd (naar
mijn smaak overigens een van de mindere tracks van het album).
Toch moet ik concluderen dat ik licht teleurgesteld ben in deze solo-doorstart.
Hoewel er fantastisch nummers op staan (Crypt of Bereavement!), zijn er bij mij persoonlijk nauwelijks momenten van kippenvel te bespeuren, iets wat bij alle vorige platen geen
enkel probleem was.
Zoals gezegd mis ik de diepgang die Morfeus met zijn toetsenwerk bewerkstelligde en had de productie veel opener en ook scherper gemogen. Ook al blijft het Noorse hogeschool black metal, er staat een Limbonic Art-logo
op en dan verwacht je toch nét even ietsje meer.
Tracklisting:
- Prologue/ Phantasmagoria
- Crypt of Bereavement
- Curse of the Necromancer
- Portal to the Unknown
- Dark Winds
- A World in Pandemonium
- Flight of the Minds Eye
- Apocalyptic Manifestation
- Prophetic Dreams
- The Burning Vortex
- A Black Sphere of Serenity
- Astral Projection
Line-up:
- Daemon – alles
Links: