Life Of Agony – The Sound Of Scars

Geschreven door op 11-10-2019 om 23:17.

Twee jaar na het weinig memorabele A Place Where There’s No More Pain, komt Life Of Agony plots met het vervolg op zijn inmiddels klassieke debuut River Runs Red. Geen verkeerde keuze, al was het alleen maar omdat ze maakt dat er weer flink over de band wordt gesproken. Maar laat me fans die de hoes van die eerste plaat op hun metalen hart hebben getatoeëerd en datzelfde hart nu een paar slagen voelen overslaan, gelijk even vriendelijk waarschuwen. Op The Sound Of Scars wordt vooral het verhaal van het debuut uit 1993 voortgezet.

Waar het einde van het suïciderelaas van River Runs Red mij altijd vrij definitief toescheen. is de band namelijk van mening dat de plaat een open einde kent (en wie ben ik om de makers zelf tegen te spreken?). En zo begint The Sound Of Scars met het druppende geluid waarmee het debuut het lot van de hoofdpersoon leek te bezegelen. Ook keren de gesproken hoorspelen terug waarin het wedervaren van de hoofdfiguur uiteen wordt gezet. Dit keer onder meer in de vorm van communicatie tussen hulpdiensten en een bezoek aan een psycholoog.

Muzikaal wordt echter geen plotse wending gemaakt naar de emotionele hardcore waarmee de band midden jaren ’90 van de vorige eeuw de grootste edities van Dynamo Open Air (en MTV Headbangers Ball) veroverde. Hooguit krijgen we een iets feller aangezette versie van de alternatieve rock die de band de laatste jaren bracht, waarbij opvalt dat de muziek en zang af en toe stevig de kant optrekt van Stone Temple Pilots. Is dat heel erg? Niet als het goed gedaan wordt natuurlijk.

Laten we met het goede nieuws beginnen. Erg (en dan bedoel ik ook erg!) sterk is Empty Hole,waarin Mina in de coupletten welhaast een ode lijkt te brengen aan Scott Weiland om vervolgens in een jagend stuk haar eigen demonen van zich af te zingen. Het is veruit de beste track van de plaat. Het opvolgende My Way Out lijkt eerst onder te sneeuwen bij de sterke melodieën van zijn voorganger, maar blijkt bij nadere beluistering ruimschoots op koers gehouden te worden door een zeer geïnspireerde Caputo. Ook Scars deed me bij eerste beluistering vanwege de wat generieke riff niet veel. Ook hier blijkt echter sprake van een echte groeier. Na enige malen luisteren plaatsen de zanglijnen in en rond het refrein zich ergens vlak bij de hersenstam om daar niet meer weg te gaan. Black Heart doet er niet veel voor onder met emotionele zang en Spineshank-achtige riffs. En nu we het toch over het gitaarwerk hebben: waar gitarist Joey Z zijn hardcoregitaargeluid van 25 jaar geleden veelal in de kast laat, lijkt hij her en der wel te hebben teruggegrepen naar de modernere metalklanken die hij ten tijde van het debuut van Stereomud liet horen. Dit Perfect Self uit 2001 is wat mij betreft een ondergewaardeerde plaat, dus mij zul je daar niet al te hard over horen klagen!

Zo lijken we hard op weg naar (weer) een hoge waardering. Maar er zijn wel degelijk een aantal songs die achterblijven, een wisselvalligheid waar vorige releases van de band vaak ook last van hadden. Zo is Weight Of The World – zoals de titel al doet vermoeden – een wat zeurderige track die wel wat weg heeft van de platen die Mina – toen nog Keith – uitbracht na het fraaie solodebuut Died Laughing. Eliminate op zijn beurt laat weliswaar de hardste punky hardcore horen die de band in jaren maakte (met gangvocalen!) maar de felheid lijkt toch vooral bedoeld om het tekort aan inhoud te compenseren.

Nee, als we dan toch richting hardcore gaan, doe mij dan maar Once Below waarin de (opnieuw) Weiland-achtige zang van Mina in de refreinen ondersteund wordt schreeuwvocalen. Ook de pathos van Stone is aangrijpend en fraai. In I Surrender ten slotte legt Mina over zacht huilende gitaren (en later zelfs strijkers) nog eens en in overtreffende trap haar emoties bloot. Haar trieste conclusie is dat er geen geloof/vertrouwen is én al helemaal geen waarheid. Het is een grootse afsluiter van een geïnspireerde en afwisselende moderne rockplaat.

De conclusie die we her en der lezen dat The Sound Of Scars de beste Life Of Agony-plaat is na River Runs Red delen we echter niet. Daarvoor houden we net even teveel van het tweede album Ugly. The Sound Of Scars mag echter wel direct achter die plaat aansluiten. En zeg nou zelf, de derde plaats in de discografie van een band als Life Of Agony is zo slecht nog niet.

Score:

82/100

Label:

Napalm Records, 2019

Tracklisting:

  1. Prelude
  2. Scars
  3. Black Heart
  4. Lay Down
  5. Then
  6. Empty Hole
  7. My Way Out
  8. Eliminate
  9. Now
  10. Once Below
  11. Stone
  12. Weight Of The World
  13. When
  14. I Surrender

Line-up:

  • Mina Caputo – Vocalen
  • Joey Z – Gitaar
  • Alan Roberts – Basgitaar
  • Veronica Bellino – Drums

Links: