Legion of the Damned – Ravenous Plague
Napalm Records, 2014
Legion of the Damned, wat moet er nog over gezegd worden? Ik heb nooit begrepen (net als de band zelf waarschijnlijk) waarom Occult nooit van de grond gekomen is. Of Flesh and Blood heb ik destijds behoorlijk grijs gedraaid, zelfs de CD-r moest er op een bepaald moment aan geloven. Toen duidelijk werd dat Occult de targets niet kon bereiken, gooiden de ambitieuze heren het roer om en kwam Legion of the Damned plotsklaps tot leven, bij het oude vertrouwde Massacre-nest. Ik geloofde zelf niet echt in een doorbraak na doorstart, maar kijk, na al die jaren en al die albums is de band gegroeid van niveau Massacre tot niveau Nuclear Blast. Nuja, op thrashvlak is Napalm Records nu wat Nuclear Blast destijds was, dus zitten ze bij het goede label. Over de teleurgang van Massacre Records zal ik het maar niet hebben.
Nu word ik de laatste jaren niet meer zo opgewonden als vroeger van thrashmetal (afgezien van een Expulsion of een toevallige ontdekking), toch blijf ik een fervent beluisteraar van bands als Defleshed, Bewitched, The Crown, Susperia, Witchery en een pak andere bands die op de ene of andere manier verwant zijn aan Slayer, Kreator, Exodus of Testament. Legion of The Damned heb ik eigenlijk nooit opgenomen in mijn playlist en het wordt me stilaan duidelijk waarom, wanneer ik voor de zevende keer Ravenous Plague-opzet. Het feit dat het de zevende keer is op een aantal dagen tijd is op zich al opmerkelijk, ik haat namelijk herhaling. Toch is herhaling nét één van de sterke punten van Legion Of The Damned. De herhaling van het snauwende stemgeluid is sinds jaar en dag een handelsmerk van de band, maar ook dezelfde “riffmatigheid”, hetzelfde hoge speeltempo, dezelfde nummerstructuur. Herhaling wordt herkenbaarheid, herkenbaarheid wordt populariteit. Legion of The Damned speelt even consequent als een Unleashed en wordt daardoor een succesvolle festivalband, tot spijt van wie ze benijdt. Van mij mag het best, zelfs na een bak lauw bier heb ik nog altijd liever iets stevigs en hard dubbel bassend met venijn in zijn staart dan een zoveelste melige coreband op het podium staan. Ook al ken ik er geen enkel nummer van.
Dat laatste is ook bij Ravenous Plague het geval. Na luisterbeurt acht (ondertussen) moet ik zeggen dat weinig blijven hangen is. De intro, het eerste nummer, een prima opbouw in de gitaarlijn van Armalite Assassin én het feit dat de opeenvolgende nummers Doom Priest en Summon all Hate wel erg inwisselbaar zijn, dat zijn zowat de opmerkelijkste feiten. Voor de rest is er weinig op aan te merken. Heldere productie, goed gedaan, heel herkenbaar (ik herhaal het nog maar eens) allemaal, … het is Legion of the Damned. Een degelijke vertegenwoordiger voor het thrashmetalgenre op de zovele zomerfestivals waar de Priest-, Maiden– en Udo-shirtjes de scepter zwaaien.
Tracklisting:
- The Apocalyptic Surge
- Howling for Armageddon
- Black Baron
- Mountain Wolves Under a Crescent Moon
- Ravenous Abominations
- Doom Priest
- Summon All Hate
- Morbid Death
- Bury Me in a Nameless Grave
- Armalite Assassin
- Strike of the Apocalypse
Line-up:
- Twan van Geel – Gitaren
- Harold Gielen – Bas
- Maurice Swinkels – Strot
- Erik Fleuren – Drums
Links: