Onlangs zag ik de machine genaamd Lamb Of God weer eens live en man, wat was het toch weer een gave show. Wellicht exact even wat ik weer nodig had om dit schijfje van de nodige luisterbeurten te voorzien, alvorens mijn mening hier neer te kalken, want op album konden de heren me de laatste jaren iets minder bekoren. Wat het gezelschap dan wel uiteraard weer zeer goed doet, is op iedere plaat wat memorabele beukers parkeren die het met name live uitstekend doen. Met die insteek beginnen we ook aan het kersverse Omens, plaat nummer negen in de discografie van de Amerikaanse groovemetalband, de vierde via Nuclear Blast Records en de tweede met drummer Arturo Cruz die één van de twee Adlers in de band verving.
Lamb Of God gaat er ook deze ronde met gestrekt been in en draait niet om de hete brij heen. Zo zijn nummers als Gomorrah, To The Grave en de single Omens geschreven om volle festivalweides en volgepakte concertzalen volledig in vuur en vlam te zetten. Niet met overbodige uitstapjes of schijnbewegingen, die we nog nooit eerder hoorden van de band, maar ‘gewoon’ met die spekvettige grooves, gierende gitaren en voortdenderende drums waar we altijd op mogen rekenen bij het collectief. Nee: verrassen doet het haast nergens, maar Lamb Of God mag nog altijd blind varen op zijn geweldige ritmesectie en aan ome Randy om het vakkundige boeltje aan elkaar te brullen, hetgeen hij wederom met verve doet. Ook tijdens de headbanger Ditch en het beukende Denial Mechanism klinkt het vijftal lekker gretig en de nodige acceleraties in tempo zorgen voor kostelijk luistervoer. De nummers zijn hapklaar en zitten na enkele luisterbeurten al gekleefd aan de hersenkwabben.
Toch zal je met Vanishing, Nevermore of een Grayscale echt niet op het puntje van je stoel zitten. De songs zijn oerdegelijk en zullen het hart van ieder Lamb Of God-fan sneller laten kloppen, maar tegelijkertijd bevatten ze allen ook een behoorlijk repetitief karakter. Middels wat soleerwerk of het opbouwen van momentum weet het vijftal natuurlijk net genoeg accent aan te brengen, waardoor het alleszins positief uitpakt. Toch verwacht je van een band van dit kaliber wat meer dan dat alleen. In dat opzicht is het afsluitende September Song een vreemde eend in de bijt op Omens. Met een spannende opbouw en een mooie balans pompen de heren al hun ingrediënten in een dynamisch en sprankelend jasje. De combinatie van synthesizers, het blaasinstrument halverwege en de pur-sang Lamb Of God-aanpak pakt erg fraai uit. Hulde voor dit experiment.
Omens komt zodoende tegemoet aan de verwachting van iedere fan. Zwakke broeders zijn niet te noteren, maar tijdens het merendeel van de nummers zal het kippenvel je na enkele luisterbeurten niet meer bekruipen. Deze kort maar krachtige review spreekt wat dat betreft boekdelen, al zeg ik het zelf. Echt enthousiast kan ik er niet van worden, maar dit album gaat sowieso nog wel wat keren rondspinnen dit jaar. Lamb Of God voegt met Omens een alleraardigste plaat toe aan zijn discografie, waarvan enkele beukers traditiegetrouw weer te horen zullen zijn bij de eerstvolgende keer dat men weer een festivalweide of zaal platwalst.
Score:
80/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2022
Tracklisting:
- Nevermore
- Vanishing
- To The Grave
- Ditch
- Omens
- Gomorrah
- III Designs
- Grayscale
- Denial Mechanism
- September Song
Line-up:
- Randy Blythe – Zang
- Willie Adler – Gitaar
- Mark Morton – Gitaar
- John Campbell – Basgitaar
- Arturo Cruz – Drums
Links: