Even alle moed bij mekaar rapen, die laatste release van Korpiklaani moet echt dit jaar nog verschijnen, anders worden het vijgen na Pasen, zo vlak na kerst. Het schijfje is er immers al sinds begin september en wellicht heb ik een review nog nooit zo lang uitgesteld. Je wilt een band immers steeds het voordeel van de twijfel geven als ze eens iets semi-anders proberen. Na heel wat luisterbeurten zijn ze dat voordeel kwijtgespeeld.
Deze Finnen wilden namelijk eens wat anders presenteren dan een heleboel dansvreugde. Dat zou je op het eerste gehoor niet zeggen, want Neito start nog vrij zwierig. Het is echter een valse start, want het tempo en de vrolijkheid zakt met de minuut. Het type luisteraars dat dus een plaatje in de winkel draait of gokte dat het wel allemaal in het straatje van de clip van Henkselipoika zou klinken, zijn of waren dus bedrogen voor de moeite. Eigenlijk behoort ook die luchtige clip zeker niet tot het betere werk uit het oeuvre van de band, maar de deuntjes blijven wel hangen.
Een Korpiklaani dat dus meent in te spelen op het gevoel, met onder andere tragere tracks als Aallon Alla, het rustige weennummer met opflakkeringen Harmaja en dan Kotikonnut dat wel weer wat meer oudere sfeer bevat. Een lichte opflakkering dus, maar met Korppikalliota krijgen we weer een enorm saaie track, vooral door de begeleidende akkoorden, de langgerektheid van de eentonige strofes en het wel erg saaie refrein. De trein staat nog steeds stil op Kallon Malja, en komt doorheen het nummer traagjes op gang, maar wat duren deze negen minuten verdraaid lang, zeker als Sillanrakentaja daarop volgt. Deze lome track heeft heel wat gedempte riffs en een gebrek aan traditionele instrumenten, en gaat wellicht de geschiedenis in als het saaiste Korpiklaani-nummer ooit. Leuk dat dus Henkselipoika daarmee lichtjes breekt en er ook op Pellervoinen wel erg frivole vioolmelodietjes staan. Het zorgt ervoor dat deze Finnen niet met een onvoldoende naar huis keren.
De afsluit van de plaat is op zich niet het sterkste wat Korpiklaani al gemaakt heeft, maar de meezinger Riemu is zeker te doen (al heeft het weer erg taaie riffs) en Kuin Korpi Nukkuva is weer wat zwieriger, al lijkt het alsof de brandstof echt op is en het opnieuw een vuller is geworden. Juomamaa is daarentegen heel wat sterker in opbouw en een laatste lichtpuntje voor het eens zo vrolijke Korpiklaani. Tuttu on tie is immers weer erg traag, emotioneel geladen en bij momenten slepend.
Ik heb geen idee waar deze Finnen mee bezig waren op Kulkija, maar het is echt een hele klus om deze plaat uit te luisteren zonder in slaap te vallen. De vrolijke deuntjes zijn duidelijk tot het minimum beperkt, de sleepstukken zijn oersaai en de emotionele impact mag echt veel intenser zijn. Neen, dit was een van de grootste teleurstellingen van dit jaar en dan mogen ze blij zijn dat ze er met Neito, Kotikonnut, Henkselipoika, Harmaja en Juomamaa nog doorgeraakt zijn. Alsof ze zelf weten welke de sterkere tracks zijn op dit uur en tien minuten aan muziek, dat dus eigenlijk vol staat met fillers. Het geeft een vertekend beeld van ongetwijfeld de slechtste plaat van Korpiklaani ooit uitbracht. Foei, doe maar terug wat met drank. Ik denk dat sake nog niet gebruikt werd!
Score:
52/100
Label:
Nuclear Blast, 2018
Tracklisting:
- Neito
- Korpikuusen Kyynel
- Aallon Alla
- Harmaja
- Kotikonnut
- Korppikalliota
- Kallon Malja
- Sillanrakentaja
- Henkselipoika
- Pellervoinen
- Riemu
- Kuin Korpi Nukkuva
- Juomamaa
- Tuttu On Tie
Line-up:
- Matson Johansson – Drums
- Cane – Gitaar
- Jonne Järvelä – Zang, Gitaar, Mandoline, Percussie, Violafon
- Jarkko Aaltonen – Bas
- Tuomas Rounakari – Viool
- Sami Perttula – Accordion
Links: