De tijd vliegt. Het is reeds meer dan tien jaar geleden dat de voorganger van dit King Apathy, met name het Duitse Thränenkind, debuteerde met heerlijk rauw demomateriaal dat op vlak van suicidal black metal tot op het bot ging en het summum was van dat tijdperk. Inmiddels is het kind een koning geworden en is die band toe aan de opvolger van het selftitled debuut. Wounds laat horen dat deze Duitsers nog lang niet uitgeteld zijn.
In de lijn van het latere Thränenkind en uiteraard het debuut, marcheren deze heren door. De kracht schuilt niet meer in de lofi kilte van weleer, dit rijmt immers voor geen meter meer met lofi rauwkost. King Apathy voorziet met elk van deze track een gelaagdheid waar je in verzinkt en die je meesleurt naar melancholische dieptes. Geluidskwaliteit helpt dat alles op punt staat; dit doet me wel vaker denken aan bands als Agalloch (niet enkel door het artwork), Amesoeurs of het betere Duitse suicidale.
Voortssjokkende melancholische stromen dus, die gevoed worden door doordringende melodische gitaarpartijen, hier en daar een drumopflikkering meekrijgen, en op die manier niet inboeten aan pittigheid en diepgang. Op zich zit er een zekere vaste lijn in de structuur en uitbouw van deze nummers, maar toch is er aan dynamiek geen gebrek. Enerzijds komt dat door momenten die wat buiten de lijntjes kleuren, zoals de sleeptracks en snellere ritmes op He Missed The Stars bijvoorbeeld. Anderzijds is het de opbouw van de nummers zelf die je telkens meevoert, waardoor je van het aanhoudende tempo van de plaat niet wakker ligt. Het gaat allemaal prima naar binnen, al moet gezegd worden dat de vocalen van Nils, die wel wat core-pitch meekrijgen, moeten wennen. Hij mag wel eens vocaal wat anders proberen.
Begin jaren 2000 spruitte dit type bands als patatten uit de grond, maar nu moet je echt wel zoeken voor eentje die dit genre nog op een doortastende manier weet te brengen. Muziektechnisch moet je niet kiezen voor King Apathy, maar het moet gezegd worden dat ze nog steeds weten hoe ze een uiteenzetting moeten brengen van melancholie in hun nummers. Hier wordt een mens dus tegelijkertijd gelukkig en ongelukkig van.
Score:
80/100
Label:
Lifeforce Records, 2019
Tracklisting:
- Civilization Kills
- The Scars of the Land
- Cleansing
- Great Depression
- Revelation Time
- He Missed The Stars
- Reverence
- Wounds
- Earthmother Rising
Line-up:
- Matthias – Bas, gitaar
- Hannes – Drums
- Flo – Gitaar
- Max – Gitaar
- Nils – Zang
Links: