Kaonashi – I Want To Go Home

Yes! Daar is ‘ie dan, de opvolger van Dear Lemon House, You Ruined Me: Senior Year! Een album waar ik oprecht naar uit heb gekeken, temeer omdat de voorganger zo ontzettend goed in elkaar zit en dat ik om die reden het album tot op heden nog regelmatig aanslinger. Kaonashi is one-of-a-kind; de band mixt genres zoals metal, hardcore, progressive en rock tot een eigenzinnig stamppotje. Thematisch durft het gezelschap zijn vingers ook nog eens te branden aan gevoelige onderwerpen, hetgeen perfect tot zijn uiting komt door de dikwijls geflipte, hysterische zang van frontman Peter Rono. Op deze nieuwste langspeler is dat niet anders, maar we horen wel degelijk een fraaie en vooruitstrevende stijlverschuiving.

I Want To Go Home is minder beklemmend dan zijn voorganger en laat wat meer ruimte over voor melodie waardoor de experimenteerdrang van de heren nog beter gedijd. De plaat opent rustig met het instrumentale, progressieve en tegendraadse Confusion In A Car Crash. Een bijzondere keuze die goed uitpakt. Stilte voor de storm, dat ook. Fairmount Park After Dark doet namelijk direct daarna zijn onheilspellende titel namelijk eer aan. Het tempo gaat omhoog, de intensiteit schiet het rood in en met onder andere blastbeats en onverwachtse songstructuren katapulteert Kaonashi ons meteen weer in zijn wereld. Het trucje herhaalt zich met het kalme Extra Prayers dat een mooie brug vormt naar het zeer fraaie When I Say, dat erg goed beklijft door de herkenbare gitaarpartijen en cleane zangpartijen in het refrein. Net als tijdens het daaropvolgende J.A.M.I.E. horen we goed dat het karakter van het nummer minder chaotisch is dan we gewend zijn, iets dat de ‘toegankelijkheid’ ten goede komt, zover we daarover kunnen spreken. De muziek bevat wat meer progressieve rockinvloeden en neemt ons daarnaast -en dat is zeker het benoemen waard hier- bovendien ook echt mee in zijn verhaal, soms op een vertellende wijze zoals te horen is in onder andere The Sanguine I – Nevermind, Narcissist en The Sanguine III – Auditorium Annhilation en de timide afsluiter The Sanguine IV: Exit Pt.VII (The Confession Of Classroom 2114).

Niet dat de heren hun oude schoenen hebben weggegooid overigens, want tijdens onder andere Red Sink, Yellow Teeth en Fly On The Wall (An Orange Sidewalk Paved Around Your Feet) horen we gewoon weer die chuggende gitaarpartijen, hak-op-de-tak drums en het veelzijdige stemgebruik van Peter Rono zoals we dat gewend waren. De vocalist is een belangrijke spil in het geheel, hoewel hij een stem heeft die zeker in de categorie ‘hate it or love it’ valt. Feit is, dat er nog beter dan tevoren wordt gewisseld tussen hardere en rustigere arrangementen waarop die zang zich perfect afstemt.

I Want To Go Home geeft zich niet gemakkelijk prijs. De dertien songs hebben allen meerdere luisterbeurten nodig om te doorgronden, maar zodra je hier de tijd voor neemt ontpopt zich een prachtig album dat op veel vlakken gewoon heel goed in elkaar zit. Daarnaast krijgt de luisteraar -zoals eerder geschreven- op de juiste momenten wat ademruimte geboden en daar heeft men goed aan gedaan. Ik was al fan van de vorige bombastische plaat, maar deze ronde overtreft de band zich. Donderdag 17 juli treedt Kaonashi op in The Little Devil te Tilburg. Gaat dat live zien! Heerlijk plaatje, dit I Want To Go Home!

Score:

87/100

Label:

Rude Records/ Equal Vision Records, 2025

Tracklisting:

  1. Confusion In A Car Crash
  2. Fairmount Park After Dark
  3. Extra Prayers
  4. When I Say
  5. J.A.M.I.E.
  6. Red Sink, Yellow Teeth
  7. Slower Forms Of Suicide
  8. Fly On The Wall (An Orange Sidewalk Paved Around Your Feet)
  9. Elephant In The Room (If You Can Keep A Secret)
  10. The Sanguine I – Nevermind, Narcissist
  11. The Sanguine II – Misguided Malice
  12. The Sanguine III – Auditorium Annhilation
  13. The Sanguine IV: Exit Pt.VII (The Confession Of Classroom 2114)

Line-up:

  • Peter Rono – Vocalen
  • Roger Alvarez – Gitaar
  • Alex Hallquist – Gitaar, vocalen
  • August Excelson – Basgitaar
  • Ryan Paolilli – Drums

Links: