Iron Kingdom – Ride For Glory
Eigen Beheer, 2015
We gaan even terug naar 1983. Black Sabbath, Led Zeppelin en Deep Purple hebben hun fundering in de zeventiger jaren gelegd. Punk was weer doder dan het ooit geweest was en metal begon zijn kop op te steken. Alle hardrockers hadden nog lang haar, zowel voor het podium als op de planken. Als je een rockzielsverwant op straat tegen kwam dan groette je elkaar met een korte knik. Om aan je hardrockplaten te komen was je waarschijnlijk aangewezen die vreemde neef van je die het zwarte schaap van de familie was. Anders ging je op een zaterdagochtend met een paar maten naar Amsterdam. Daar kocht je dan gelijk weer wat nieuwe opnaai-emblemen van je favoriete bands, die vervolgens door je moeder met liefde op je spijkerjasje genaaid werden. De nieuwe langspeelplaten werden vanwege het krasrisico snel op cassette gezet. Die werden op hun beurt onderling netjes overgetaped zodat het virus zich kon verspreiden. Realitycheck: die tijden komen niet meer terug. Voor de melancholische metalfans onder ons is er een alternatief. Iron Kingdom. Deze Canadezen nemen je zomaar een goede dertig jaar mee terug in de tijd.
”Dat zal wel een Iron Maiden-kloon zijn” dacht ik nog wel even voordat ik de eerste track ging beluisteren van Iron Kingdom’s nieuwe album Ride for Glory. Mijn vooroordeel was met name gebaseerd op, uiteraard, de naam van deze band. In 2011 begonnen door broer en zus Osterman als Twisted, en inmiddels drie albums, waarvan één live, in de discografie. Mensen die al eerder de albums Curse of the Voodoo Queen (2011) en/of Gates of Eternity hebben opgepikt kan ik melden dat Ride for Glory gewoon doorgaat waar deze albums ophielden.
Bij de eerste luisterbeurten bleek mijn vooroordeel moeiteloos wortel te kunnen schieten, al borrelde naar mate de tijd vorderde ook Fates Warning meer en meer op. Dan heb ik het vanzelfsprekend niet over diens latere symfonische progalbums waar de band inmiddels mee gebrandmerkt is, maar over de Night on Bröcken / The Spectre Within-tijden. Muzikaal ligt dit materiaal niet zo ver af van Iron Maiden in de Paul Di’Anno-tijd, maar de stem van Chris Osterman ligt dichter bij John Arch (die op de eerste albums van Fates Warning gezongen heeft) dan bij Paul Di’Anno.
Voor een “trip down Memory Lane” kan ik je de volgende route aanbevelen. Begin bij Lady Tri?u and the Kingdom of Wu, opent als Iron Maiden en schiet daarna mooi door naar Fates Warning. The Samurai staat hierboven voor je klaar. Pak vervolgens de sluiproute via het instrumentale A Call to Arms en kom uiteindelijk uit bij de afsluiter The Veiled Night. Heb ik iets te veel gezegd?
Ride for Glory is een feest der herkenning als je ergens in de veertig bent. Ook als je dat niet bent is het best de moeite waard om eens op zoek te gaan naar de wortels van de muziek waar je nu je trommelvliezen mee pleegt te teisteren. Dat kun je doen door al die oude bands, waarvan je de namen waarschijnlijk beter kent als de muziek, op te zoeken. Je kunt ook een alternatieve route nemen en bands als Wolfmother, Rival Sons maar dus ook Iron Kingdom uitproberen. Muzikaal gezien niet veel anders, alleen een iets andere tijdsgeest en minder sentiment.
Mochten deze drie heren en dame ooit nog eens op een Nederlands podium terechtkomen dan moeten ze beloven dat ze Phantom of the Opera in hun setlist opnemen. Dan beloof ik dat ik kom kijken.
Tracklisting:
- On the Eve of Battle
- Leif Erikson
- Ride for Glory
- Lady Tri?u and the Kingdom of Wu
- The Samurai
- Night Attack
- A Call to Arms
- The Veiled Knight
Line-up:
- Leighton Holmes – bas
- Amanda Osterman – drums
- Chris Osterman – gitaar, zang
- Kenny Kroecher – gitaar
Links: