IQ – Frequency
InsideOut, 2009
Gaan jullie even iets beleven. IQ is een band vol afgeleefden. Gemiddelde leeftijd? Geen idee, waarschijnlijk 45. Eerlijk waar, na ‘geyoutubed’ te hebben ben ik er steevast van overtuigd dat het mislukte bureaucraten zijn. Ironie? Denk het niet. Dit zijn doorgewinterde muzikanten, je moet ze niets wijsmaken, ze doen hun eigen ding. Hoe dat klinkt? Progressief, de stempel, voor de vooruitstrevenden een tempel, deze band. En oude tempel, want het zijn oude lullen. Leve Zware Metalen, waar een redacteur de waarheid mag zeggen.
Alle gekheid. Je begrijpt het niet, je moet luisteren. Dat deed Arjen Lucassen ongetwijfeld (ik ken geen Belgische variant van Arjen, het spijt me). IQ is actief van in de jaren waar Pink Floyd in de hitlijsten stond. Kun je je het inbeelden? Neen. IQ heeft daarenboven al 10 albums op zijn naam staan, wat niet veel bands kunnen zeggen, evenals het feit dat ze opgericht zijn in 1981… Wat doet zo een dinoband op Zware Metalen, zul je je afvragen. Terecht, ik wist het ook niet. Nu wel! IQ is top. Geen enkele rechtvaardigingsgrond vergoelijkt het gebrek aan kennis. IQ is een legende avant la lettre.
Zwoele rock, spacy toetsmatige ondertonen, metamorfosische hitsingles die plots solo’s uitspatten en zelfs je vader in lichte melorockmodus brengen. Atmosferisch tot en met. Op de één of andere manier weet deze band al decennia lang te overleven door het uitbrengen van conceptalbums, kunstmatige releases, maar vooral door hun eigen klasse. Reden: klasse (zie vorige zin). Niets anders. Peter Nicholls doet nog steeds zijn vocale ding, de rest is bonus. Tja, het is niet anders. Mellotron en Hammond zorgen voor de instrumentale “epiek”.
Eigenlijk onbegonnen werk om een kenner te overtuigen van de klasse van de nieuwe cd. Titelnummer Frequency: simpelweg zaligmakende tekst, IQ vereenzelvigende intelligentie in de structuur van het nummer, ontroerende volwassenheid in de rockballade/compositie, ontdaan van meligheid, vol subtiliteiten. Het is geen metal, vergis u niet. Maar dat zijn Pink Floyd en Dire Straits ook niet. Ik wil maar zeggen… Het gevoel van muzikale panoramaschepping met spacy aspecten is ontroerend, en toch niet sentimenteel.
Kenners? Luister vooral naar de nummers Frequency, Life Support en Ryker Skies. Eerlijk, deze nummers getuigen in het voordeel van de genialiteit van de band IQ. De verve waarmee de hitpotentie niet ten koste gaat van de progressieve verbanden binnen de band, de complexiteit die bijzonder eenvoudig gebracht wordt in kraaknette nummers. Bijzonder uitzonderlijk, met de nadruk op zonder. Alleen jammer dat de rest van de cd vooral op eigen goedbevindenheid is gebracht, en niet naar de vraag van de beluiksteraar. Toch? Naast melodie is het vooral de virtuositeit van alle leden die het voortouw neemt. Je kunt alleen maar meegaan in de “muzikaliteit”. What kind of mercy wil you gain…. Impossible, even I can say…
Afsluitend: de heren van IQ hebben opnieuw een werk uitgebracht waar je stil bij wordt (gebod). Of het nu uit slaapverwekkendheid of bewondering is, feit is dat het is zoals het is. Frequency baant zich een weg door uw progressieve, alternatieve, nog iets met -ieve, opslagruimte. Respect, droom en leef. Muziek. Authentiek en oprecht. Dynamiek? No way, dit is spelen zonder denken aan beleving, puur verbintenis met de psyche. Voelt u zich versplinterd door deze review? Ervaar het dan auditief, eigenheid in de zin van IQ – Frequency. Mensen, mocht het muzikologisch niet overtuigend genoeg geweest zijn, help dan even het noodlottige InsideOut Records uit de nood, een faillisement verdienen ze echt niet!
Tracklisting:
- Frequency
- Life Support
- Stronger Than Friction
- One Fatal Mistake
- Ryker Skies
- The Province
- Closer
Line-up:
- Andy Edwards – Drums
- Michael Holmes – Guitars
- John Jowitt – Bass
- Peter Nicholls – Vocals
- Mark Westworth – Keyboards
Links: