Inflabitan – Intrinsic

Onbekend is onbemind. Jammer genoeg is dat voor heel wat talentvolle metalmuzikanten de bittere realiteit. Neem nu Inflabitan (echte naam: Sigmund Hansen). In 1993, net wanneer de zwarte bloem van het donkerste metaal aan het ontluiken is, richt deze Noorse man zijn eigen blackmetalband op en brengt op twee jaar tijd twee fijne demo’s uit. Voor de tweede demo wordt hij ondersteund door Aggressor (Ved Buens Ende, Aura Noir, ex-Dødheimsgard, ex-Satyricon, ex-Ulver, ex-Fleurety (live) enz.) op drums. Samen surfen ze volledig mee op de tweede golf van het blackmetalgenre. Vervolgens nemen ze nog twee nummers op, maar die single komt niet meer in productie. En dan eindigt het verhaal van Inflabitan (de band) plotsklaps. In 1999 is Sigmund Hansen nog even live muzikant bij Dødheimsgard (bas, gitaar), maar het is wachten tot 2010 vooraleer er nog iets van zijn eigen band gehoord wordt. Dan wordt namelijk de compilatie Wanderer of Grief uitgebracht. Deze start met de twee nummers van de single, gevolgd door de twee demo’s van daarvoor. En dan wordt het opnieuw stil rond Inflabitan, terwijl Hansen zelf aan het werk gaat bij Strid, die andere (niet zo heel productieve) band van Vicotnik (Dødheimsgard). Dit jaar komt Inflabitan echter plotsklaps met écht nieuw materiaal op de proppen. Een debuut zowaar! Het drumwerk is deze keer in handen van AntiChristian (Tsjuder) en de teksten werden geschreven door niemand minder dan Aldrahn (Thorns, ex-Dødheimsgard, ex-Old Man’s Child).

Nu moet het wel gezegd worden dat Wanderer of Grief een bijzonder interessant (compilatie-)album is. Niet alleen toont het de veelzijdigheid van deze band, het album zit ook tjokvol nostalgie. Nummers als het lekker in het gehoor liggende Illusjonen en het megavette, übercatchy Inflabitan (echt de moeite waard om even te checken!) nemen je mee naar de tijd van de eerste Enslaved– en Arckanum-demo’s. Heerlijk! Op de eerste demo vind je echter ook Jeg Hater Alt Og Alle terug, een nummer dat dan weer de thrashy kant van Inflabitan laat horen, met schurende vocalen die vakkundig aan gruzelementen zijn verhakseld.

En het is met dat thrashy aspect dat het debuutalbum (het voelt vreemd aan om het zo te noemen, 28 jaar na het ontstaan van Inflabitan…) opent. Mental Radiation Fix toont duidelijk aan dat Hansen al die “verloren” jaren zo snel mogelijk wil goedmaken met een brokje ongefilterde energie. Het is echter géén hersenloze beuktrein: daarvoor speelt het nummer zich op teveel verschillende sporen af. De start is onmiskenbaar blackened thrash, maar daarna hoor je evengoed Dimmu Borgir-achtige mid-tempo riffs en grove deathmetalruwheid. Thrash, black en death in één dus. Meneer Inflabitan klinkt op vocaal vlak minder machinaal dan op de demo’s, maar hij blijft rauw als een wild beest. Het nummer wordt volledig gedragen door de vele riffs die erin verwerkt zijn: metal op zijn puurst zeg maar.

Na zo’n nummer verwacht je niet meteen om lichtjes Oosters getinte folkklanken te horen te krijgen, maar dat is toch waar Avanti Cristo mee start. Het duurt maar eventjes, waarna het frivole folkdeuntje bedolven wordt onder een lawine van loodzware gitaren. Inflabitan doet hier een beetje aan blackened Slayer en laat ook af en toe het tempo wat zakken. Het is niet zo esthetisch allemaal, vooral scherp en zwaar op de nuchtere maag.

Inflabitan is herrezen en dat zullen we geweten hebben. De heren komen met de koevoet, de hamer en de slijpschijf, en niet met een bosje bloemen. De meeste nummers zijn kort, rauw, bruut en grof als schuurpapier. Volgens de promo had Inflabitan doorheen de jaren heel wat riffs uitgewerkt en vond hij het nu tijd om die om te zetten in een album. En zo klinkt het ook: Intrinsic is een collectie riffs die kundig maar met de nodige grimmigheid aan elkaar geregen zijn. De meeste van deze riffs komen zoals gezegd uit het thrash-universum (hoor ik daar zowaar een oude Metallica­-riff op Egocide?). De productie is hier duidelijk ook aan aangepast: lekker smerig en stoer, maar desalniettemin modern. Inflabitan’s stem is daarbij de exponent van deze onverbloemde, no-nonsense aanpak en valt ook nog eens op door lekker uit de maat te grauwen. Terwijl je het gevoel hebt dat de instrumenten en de vocalen op twee verschillende sporen zitten, klopt deze wisselwerking toch als een bus. Een spitsvondigheidje!

De intrinsieke (jaja, deze pun is helemaal intended) kwaliteiten van dit album kunnen dus vooral getaxeerd worden aan de hand van de nekpijn bij de luisteraar, maar tussen de thrash-razernij door zijn er ook meer geraffineerde momenten te onderscheiden, zoals bijvoorbeeld het korte atmosferische, bijna Tool-eske intermezzo op Egocide of de melodische leadfantasieën op Divine Prostitution, die me dan weer aan Dødheimsgard doen denken. In combinatie met dat grove stemgeluid katapulteert dit laatste nummer me overigens helemaal terug naar 666 International. En zo kan je nog wel wat parallellen trekken met andere bands, zoals de hypersnelle openingsriff van Introvert Vile Domain, waarin ik echo’s hoor van Κατά τον δαίμονα του εαυτού (Rotting Christ), en de kille Thorns-riffs op Symbols. Ik weet het: parallellen trekken is een gevaarlijk spelletje en zorgt voor verwrongen verwachtingspatronen, maar al deze verschillende elementen maken dit album net zo interessant.

Misschien wel het interessantste nummer op Intrinsic is The Evil Mainframe. Omdat de riffs op geniale wijze in verschillende tempo’s worden herhaald, omdat de tragere delen een heerlijke Sarke-groove hebben en omdat de energie zo puur en in-your-face wordt aangeleverd. Het is veel meeslepender dan de andere tracks op dit album, vandaar dat dit zeker een aanrader is. Ook The Great Surrender verloopt in verschillende snelheden, waarbij de tragere delen een soort slepende, spottende kracht bezitten die benadrukt wordt door de duidelijker hoorbare vocalen.

Het afsluitende nummer, Children Of The Damned, is geen Iron Maiden-cover, maar is anderzijds wel een beetje de vreemde eend in de bijt, met zijn cleane zang aan het begin, daaropvolgend een reflectief momentje met een voor dit album ongewoon emotief thema en vervolgens een tragere, South Of Heaven-achtige passage. Om dan uiteindelijk toch weer in die thrash-cadans te vervallen.

Degelijkheid troef dus op Intrinsic en een absolute aanrader voor de thrashblackfan met een voorliefde voor viriele riffs. De liefhebbers van Inflabitans demo’s (en daar reken ik mijzelf ook onder) komen dan weer wat minder aan hun trekken, al zijn er zeker nog klassieke, vroeg-blackgeluiden te horen. Vernieuwend en spectaculair is het allemaal niet, maar dit is zeker een solide basis om op verder te bouwen. Ik hoop wel dat we daar dan niet weer 30 jaar op zullen moeten wachten…

Score:

77/100

Label:

Soulseller Records, 2021

Tracklisting:

  1. Mental Radiation Fix
  2. Avanti Cristo
  3. Crown of Horns
  4. Egocide
  5. Divine Prostitution
  6. Introvert Vile Domain
  7. Symbols
  8. The Evil Mainframe
  9. The Great Surrender
  10. Children Of The Damned

Line-up:

  • Inflabitan – Stem, gitaar, basgitaar
  • AntiChristian – Drums

Links: