Semargl. Een geval apart. Deze Oekraïense band begon met het maken van pure black & death maar gooide na een aantal albums het roer helemaal om. Plots was er industrial met discogeluiden, SM-taferelen, trance en poppy poepjes. In eerste instantie vond ik het bagger, in tweede instantie begon het foutheidsgehalte echt indruk te maken en vond ik de Kamping Kitsch metal eigenlijk wel geinig. New Era zou een nieuw tijdperk inluiden (je verwacht het niet met zo een titel), ik was benieuwd.
Dat nieuwe tijdperk is er eentje geworden van emotionele melorock/metal. Flinterdun qua inhoud, gelukkig wel met een met een Zardonic-beat die de boel wat opfleurt. Een zoetgevooisde Eurovisiesongfestival melkmuil zingt helaas de ganse tijd, alsof hij drie kwartier lang tegen zijn zin moet bevallen van vorm van mannelijkheid waarvan al lang vaststaat dat het niet levensvatbaar is. Zelfs bij Linkin Park zouden ze nog sneller proberen Chester te reanimeren dan de zanger van dit Semargl een kans te geven. Neen, dan nog liever nummers als Ninja Boy, waar hippe en trendy drumstep met wat extra panache – zonder enige vorm van metal of vocalen – gebracht wordt. De zielepootpijntjes van de zanger verkloot het gewoon helemaal voor Semargl. Dan toch 54537 keer liever zo een eurohithouse-zangeresje zoals ze deden op vorige albums. New Era zou wel eens Last Era kunnen worden. Vrij ironisch ook dat het nummer This Ends Here het beste nummer van de plaat is…
Score:
42/100
Label:
Eigen Beheer, 2018
Tracklisting:
- Everyday
- Play Pretend
- Control
- Ninja Boy
- This Ends Here
- Road
- Skyline Falls
- Too Many Lies
- The Pain Comes
- Not Anymore
- I Am Not feat. Kloudization
Line-up:
- Shaddar – Gitaar
- Rutarp – Zang, keybaords
- Romulus – Zang, Bas
- Anima – Drums
- Adele Ri – Zang
Links: