In Flames – Reroute to Remain
In Flames brengt zijn nieuwe album pas uit op 2 september, dus direct naar de winkel hollen is nergens voor nodig. Als je trouwens een diehard fan van het oudere werk bent zie ik ook niet meteen in waarom je zou hollen. “Reroute to Remain” is wederom een stap verder weg van het oude geluid met dat verschil dat het ditmaal toch een ferme stap is.
Het eerste wat opvalt is het feit dat men in enkele nummers de gitaren lager heeft gestemd, waardoor je vrijwel onmiddellijk een soort nu-metal gevoel krijgt. In combinatie met de (soms!) trendy zang van Anders Fridén en de swingende ritmes deed mij dit dan ook ongelofelijk schrikken. Een verdere doortrekking naar een modernisering is gebeurd in de vorm van toevoeging van hier en daar dikke lagen keyboards, spacy samples en vervormde vocalen.
Bekomen van de eerste schok volgt de verdere analyse. Ik moet toegeven dat het na een paar luisterbeurten al bij al wel meevalt. De bovengenoemde zaken zijn nog steeds van tel, maar ik heb nog voldoende elementen van het In Flames-geluid ontdekt om niet te moeten spreken van een complete ommezwaai. Met name een nummer als “Drifter” had zo op de vorige plaat kunnen staan, wat bewijst dat In Flames zijn geluid verre van helemaal loslaat.
Het album kent ook zeker zijn extreme momenten. Ik hoorde ergens een vette blast voorbijrazen en hier en daar ontwaar ik enkele Gotheburg-riffjes die bewijzen dat ze het alvast nog niet verleerd zijn.
Het meeste moeite zullen de wat oudere luisteraars waarschijnlijk hebben met tracks als “Black & White” en “Reroute to Remain” die toch de modernste nummers van het album zijn. Eveneens opvallend zijn de naar ballad neigende tracks “Dawn of a New Day” en “Metaphor” waarin zanger Anders wederom zijn vocale grenzen op geslaagde wijze aftast.
Het begint er dus enigszins op te lijken dat bandleider/gitarist Jesper Strömblad streeft naar het maken van een zo modern mogelijke plaat om op die manier a.h.w. een hypotheek te nemen op de verdere carrière en dat hij zijn eerder traditionele kant liever laat horen in één van zijn hobbybandjes. Het zal allemaal wel weer te verklaren zijn met de dooddoener ‘natuurlijke muzikale evolutie’. Het zij zo! 🙁
Concluderend zou ik kunnen zeggen dat In Flames een album heeft afgeleverd waarin traditionele klanken in een moderne jasje zijn gegoten, maar dat uiteindelijk blijkt dat de nieuwe plaat toch een streepje harder is dan het niet onverdienstelijke “Clayman”. Verder zullen luisteraars die zich niet storen aan alle samples en keyboards gewoon kunnen genieten van een volwassen klinkend metal-album. Het is niet meer wat het geweest is, maar het is nog altijd beter dan veel andere kutreleases in het genre!