In Extremo – 7
(Universal, 2003)
De nieuwe cd van het Duitse Middeleeuwse collectief In Extremo is er één om weer
een trede hoger op de trap te zetten. De Sieben Vaganten zijn er namelijk weer
in geslaagd om zichzelf te overtreffen. 7 Is echter ook een plaat die in het
begin wat moeizaam in het gehoor ligt. Bij iedere luisterbeurt wordt het
gelukkig beter. Een samenvatting:
"Erdbeermund" is de terechte opener van 7. Dit nummer heeft alles wat een In
Extremo –nummer kenmerkend maakt, en klinkt – mede door het zorgvuldige gebruik
van de typerende doedelzakgeluiden direct goed. Ook "Sefardim" is van dat laken
een pak. Snelle, lage gitaarpartijen die op een Rammstein-album niet hadden
misstaan, gave doedelzakken en een volledig meebrulbaar refrein. Zal het zeker
goed doen, live.
Eerste rustpuntje is "Ave Maria", een welhaast balladesque nummer. Tekstueel tapt
men hier uiteraard uit het bekende vaatje van De Monteserrat, doch muzikaal is
het, zoals bij bijna ieder nummer, eigen materiaal wat hier de klok slaat.
Vreemde eend in de bijt is het eigenaardig on-typische "Mein Kind". Veredeld
slaapliedje, tekstueel, wat zich voort stuwt met een heel vreemdsoortig
gitaarriedeltje. Refrein is echter weer ouderwets sterk. Het snelle "Sagrada
Trobar" is een lekkere snelle stamper, die live best voor wat bevingen zou kunnen
zorgen.
Iedere cd heeft een twistpunt nodig, dus ook 7. Het gaat hier om de eerste
single "Küss Mich". Puristen hebben het nummer al lang veroordeeld als “een pure
commerciële sell-out.” Ik moet bekennen dat ik alleen maar heel erg vrolijk
wordt door de opgewekte doedelzak-melodieën in het refrein. Is een absolute
live-klapper van jewelste (ik weet nog dat mijn vrienden en ik het nummer totaal
nog niet kenden, maar het op het Summer Breeze –festival wél luidkeels mee
stonden te brallen!) en bovendien een terechte eerste single!
"Davert-Tanz" is een instrumentaal, niet onaardig niemendalletje. Niet meer of
minder dan dat. Zou goed als live-intro kunnen fungeren. Melancholie geeft ‘m
zelf al aan in de titel. Een melancholische ballade zoals we het enkel kennen
van deze troubadouren. "Albtraum" zou best wel eens de volgende single kunnen
worden, met zijn recht-door-zee attitude, en "Nymphenzeit" is weer echt ouderwets
wazig in zowel melodie als tekst.
"Pferdesegen" begint een beetje lullig, maar weet zich gelukkig te ontpoppen tot
lekkere straighte rocker zoals ik ze zelf graag hoor. Houthakkerig gitaarspel is
wat "Madre Deus" brengt, en klinkt ook totaal niet middeleeuws meer. Het
afsluitende "Segel Setzen" klinkt zoals een afsluiter moet klinken. Lekker
opgewekt, einde verhaal, poppetje gezien, kastje dicht.
In Extremo profileert zich op 7 nóg sterker als op het voorgaande werk, en doet
weer een flinke stap voorwaarts in puncto song-writing en uitvoering. Ik heb
zelf altijd gezegd dat deze band in principe in staat is een band als Rammstein
(om dan tóch de vergelijking maar weer een keer te maken, hoewel ik ’t er niet
volledig mee eens ben) serieus naar de troon te stoten, en De Zeven doen mij het
tegendeel nog immer niet geloven.
Tracklist:
- Erdbeermund
- Sefardim
- Ave Maria
- Mein Kind
- Sagrada Trobar
- Küss Mich
- Davert-Tanz
- Melancholie
- Albtraum
- Pferdesegen
- Nymphenzeit
- Madre Deus
- Segel Setzen
Line-up:
- Van Lange – gitar, cyster, gesang
- Das Letzte Einhorn – gesang, darabuka, davul
- Die Lutter – bass
- Dr. Pymonte – harfe, sackpfeife, schalmaven, flöten, gemshorn, whistles
- Yellow Pfeiffer – A- und C-sackpfeife, nyckel harpa, schalmaven
- Der Morgenstern – drums & percussion, pauk & “das Pferd”
- Flex, der Biegsame – sackpfeif, draailier, schalmav
Links: