Hyborian – Volume II

Geschreven door op 20-04-2020 om 21:48.

Hyborian is een band die zich niet in een vakje laat stoppen. De heren worden soms stoner metal genoemd, dan weer progressieve rock, terwijl menig fan vindt dat ze oerdegelijke sludgemetal spelen. Maakt eigenlijk niet uit want in éénieder van deze genres steekt de band boven de middelmaat uit.

Muzikaal wordt Hyborian vaak vergeleken met bands als High on Fire en Baroness. Er bestaan slechtere groepen om mee vergeleken te worden zou ik zeggen! Naar mijn mening sluit de muziek echter het best aan bij de zwaardere nummers van Mastodon, nog zo’n band waarvan niemand weet of het nu een groente of een fruit is, maar ze passen mooi samen in dezelfde fruitschaal. Metal met net dat tikkeltje meer, weet je wel?

In 2018 liet Hyborian zijn eerste langspeelplaat op de wereld los. Deze kreeg de on-sexy naam Vol. 1 mee. Lekker droog en compleet fantasieloos. Nochtans verwijst de naam van de band naar de magische wereld waarin Robert Howard Conan the Barbarian liet rondhuppelen. De muziek is eveneens vaak doordrenkt met diezelfde fantasierijke lyriek. En dan komen de heren nu met een tweede album aanzetten dat – trommelgeroffel – de spannende naam Volume II meekreeg. Nu goed ja.. nooit een boek beoordelen op basis van de kaft. Dus ook nooit een album afrekenen op basis van de titel. Werkpuntje voor deze redacteur.

Driven by Hunger brengt direct de vlam in de pan. Geen intro, geen inleiding, geen gedoe. Neen, er direct invliegen met één van de leukste nummers op deze schijf. En ja hoor, ik hoor weer Troy Sanders brullen. Dit nummer zou net zo goed op een Mastodon-plaat kunnen staan. Via Stormbound – aardig nummer hoor – komen we vervolgens bij Sanctuary uit. Heerlijke gitaarriffs, een krachtige samenzang tussen Bush en Bates en een strakke en toch dartele drum door Rippeto. Het is niet moeilijk voor mij om deze song als een persoonlijke favoriet naar voren te schuiven.

De single die het album aankondigde kreeg de aaibare titel Planet Destructor mee en heeft die typische sound waar Mastodon, euh ik bedoel Hyborian om bekend staat. Eigenlijk slaat dit op het volledige album. Of het nu The Entity of Expanse is, deze plaat stuwt zichzelf vooruit. Het valt me op dat deze schijf zwaarder is dan zijn voorganger en daar ben ik niet rouwig om. Afsluiten doen de jongens van Hyborian met het epische In the Hall of the Travellers. Prachtige song, met een teleurstellende en zelfs storende outro. Dit nummer laat zich enkel omschrijven als Amon Amarth meets Mastodon.. ja, daar ben ik weer, het was alweer ruim dertig seconden geleden dat ik Mastodon had vernoemd. Heb ik dat even snel rechtgezet dus!

Nee, ik kan Hyborian nog zo veel vergelijken met de band van Troy Sanders als ik wil, feit blijft wel dat deze band heus wel een eigen sound heeft. Ze ligt me wel, de muziek van dit powertrio. Boze barbarenmuziek! De fantasie en heroïek van power metal gebracht door een op stoner metal geënte progressieve sludgemetalband. Zo, wie zei er daar dat deze band moeilijk te omschrijven was? Benieuwd of volume 3 ook zo’n topschijf zal worden. Ik twijfel er eerlijk gezegd niet aan.

Score:

83/100

Label:

Season of Mist, 2020

Tracklisting:

  1. Driven by Hunger
  2. Stormbound
  3. Sanctuary
  4. Planet Destructor
  5. The Entity
  6. Expanse
  7. Portal
  8. In the Hall of the Travellers

Line-up:

  • Justin Rippeto – Drums
  • Martin Bush – Synthesizer, zang, gitaar
  • Ryan Bates – Zang, gitaar, basgitaar

Links: