In een tijdperk waarin muzikaal uitdagende punk nauwelijks meer uitgebracht lijkt te worden, zien we de terugkomst van (grotendeels Amerikaanse) punk-/hardcorebands die aan het begin van de jaren 2000 floreerden. Hopesfall stamt uit de tijd dat de religieuze overtuiging van de bandleden een genretypering an sich was. Het zette zichzelf op de post-hardcorekaart met het scherp en angstig klinkende debuut The Frailty Of Words (van een band die toen getypeerd werd als .hopesfall., ook zo’n artefact), dat het best kan omschreven worden met behulp van obscure referenties die anno 2018 nauwelijks meer tot de verbeelding spreken (Shai Hulud, This Day Forward, Poison The Well, 7 Angels 7 Plagues, Beloved). Vervolgens werd de fanbase in twee kampen gesplitst door de melodieuze en softe aanpak van opvolgende platen. Nu is Hopesfall na tien jaar weer terug met het album Arbiter en is zo lang inactief geweest dat het weer helemaal onderaan de totempaal moet beginnen, terwijl andere generatiegenoten als Thrice, Glassjaw, At The Drive-In, Quicksand en Underoath bij hun terugkomst met open armen ontvangen werden.
De Hopesfall-fanaat is dus benieuwd naar deze herrijzenisplaat, want welk geluid gaat er tentoongesteld worden? Zoals de compositie aan bandleden doet vermoeden, is het een combinatie van de melodische hardcore van het genredefiniërende The Satellite Years, het middelmatig ontvangen, slepende A Types en de herpakkende zwanenzang Magnetic North. Tijdens een eerste luisterbeurt lijkt Hopesfall daarom een typische band te zijn die consequentieloze punk komt brengen op het hoofdpodium van Groezrock, maar daar komt al snel verandering in. De sterke songwriting springt meteen in het oor, omdat buiten het eeuwig wederkerende verse-chorus-verse-chorus stramien gedacht wordt. Wat de instrumentatie betreft, lijkt er weinig opzienbarends te gebeuren (daar kom ik later op terug), en dat komt vooral omdat zanger Jay Forrest hier de show steelt. Hij gaat van een overschreeuwende zangstem à la Make Do And Mend (nummers Bradley Fighting Vehicle en Drowning Potential) via een Schots We Were Promised Jetpacks-accentje (C.S. Lucky-One) naar zoete popmelodiën, nu-metalige zang (H.A. Wallace Space Academy) of de dromerigheid van latere Title Fight (Faint Object Camera). De aanstekelijke zanglijnen floreren doordat ze zich op onverwachte wijze voortbewegen. Dat is enigszins vermoeiend bij de eerste kennismaking, want iedere zin eindigt zo’n beetje op een andere manier dan je aanvankelijk verwachtte, en ook een beetje hit or miss: na meerdere luisterbeurten ben je op sommige punten helemaal mee met de alternatieve melodie, maar op andere momenten slaat de wending steeds weer plat.
Dan terugkomende op de instrumentatie. Die draait op wendbare wijze om de vocale gedaantewisselingen heen door gelikte punkriffs over te laten gaan in timide gepingel of furieus versnelde, tegendraadse hardcoreriffs. Denk aan Thrice of Thursday, maar ook aan vroegere Title Fight en Glassjaw. Nadat je moeiteloos met Jay Forrest mee kunt zingen, begin je de kracht hiervan te waarderen. Als een gesmeerde accordeon beweegt de instrumentatie mee met de geluidsbreedte van de zanger; ontzettend divers en behendig staat het aan de basis van de uitstekend geschreven nummers. Vermoedelijk heeft dit te maken met de terugkeer van drummer van het eerste uur, Adam Morgam, die er niet bij was toen Hopesfall een zachter, melodieuzer pad insloeg. A Types werd destijds matig ontvangen door de uitgesponnen, gezapige rustpunten met zeurderige, haast op Brand New-lijkende zang. Nu het instrumentale fundament strikt episch gierende gitaarpassages verkiest boven suffige pianostukken, is de kenmerkende vlotheid van de klassieker The Satellite Years en het debut terug. Het belangrijkste van alles is de muzikale honger die je voelt wanneer je naar Arbiter luistert. Tien jaar afwezigheid heeft Hopesfall doen herstellen van zijn vermoeidheid en het is nu klaar om met een overdosis overtuiging en urgentie de wereld opnieuw te veroveren. Old-school post-hardcore in een moderner, gelikter harnas; zonder diep doordringende breakdowns of scherpe productie, maar met volwassen songwriting en een bak motivatie.
Score:
83/100
Label:
Equal Vision Records, 2018
Tracklisting:
- Faint Object Camera
- H.A. Wallace Space Academy
- Bradley Fighting Vehicle
- C.S. Lucky-One
- I Catapult
- Tunguska
- Aphelion
- Drowning Potential
- To Bloom
- Indignation And The Rise Of The Arbiter
Line-up:
- Jay Forrest – Zang
- Joshua Brigham – Gitaar
- Dustin Nadler – Gitaar
- Chad Waldrup – Basgitaar
- Adam Morgam – Drums
Links: