Als je deze Nieuw-Zeelanders laat losbarsten, wordt je meteen veertig jaar teruggeworpen in de tijd, waarbij bloemige podiumkledij, lange haren en veel borsthaar het handelsmerk waren van hardrockgiganten als Deep Purple en Led Zeppelin. Voeg daarbij nog wat Black Sabbath – en zeker ook wat Thin Lizzy – en je bent er. Harde bluesrock met een goeie snuif psychedelica, zoiets. Muzikaal klopt dit allemaal als een bus, maar wat je er verder mee moet, is maar zeer de vraag. Bovengenoemde bands hebben nu net hun reputatie te danken aan het feit dat ze nieuwe, frisse dingen deden. Ook met invloeden uit het verleden, maar ze deden er hun eigen ding mee.
Dit His Master’s Voice gaat niet verder, maar neemt gewoon over. Dat is leuk voor een cover-band, maar om er nou je muzikale carrière op te gaan bouwen? Bijna elke riff en elke zanglijn is vrijwel meteen te herkennen. Aanvankelijk is dat nog leuk, maar na twee nummers wordt het ergerlijk. En flink ergerlijk ook. Want spelen kunnen ze wel, deze kerels. En Jesse Sorensen heeft best wel een aangename stem. Om het dan allemaal zo te vergooien, is jammer. Dit had eigenlijk nooit meer dan een demo mogen zijn. Een ding waarop je verder bouwt naar een eigen sound. Want dat hebben ze namelijk (nog) niet. Dit hier is gewoon na-apen. En dan nog niet eens echt goed.
Alleen de liefhebbers van letterlijk alles wat met jaren-zeventig-rock te maken heeft, hebben hier héél misschien iets aan, de rest loopt hier in een wijde boog omheen. Ginder, ver op dat mooie eiland zal het wel aanslaan, hier is deze release gedoemd voor de vele krochten met nooit meer te beluisteren overschotjes.
Score:
66/100
Label:
Kozmik Artifactz, 2017
Tracklisting:
- Possession
- Don’t Trust Myself
- Mourning
- Save My Soul
- I Don’t Mind
- Lonely Road
Line-up:
- Jesse Sorensen – Zang, Gitaar
- Az Burns – Gitaar
- Brandon Bott – Bas
- Rene Harvey – Drums
Links: