De Zwitserse band Herod heeft duidelijke banden met het Duitse The Ocean. Allereerst zit men op het label van The Ocean-mastermind Robin Staps. Nu kan dat van meer bands gezegd worden, maar met Mike Pilat heeft Herod ook een oud-The Ocean-zanger in de geledingen. En om het helemaal af te maken wordt de band door Staps op sleeptouw genomen bij de aankomende Europese tour.
Dat betekent echter niet dat men klinkt als de Duitsers en zeker niet als The Ocean van de laatste jaren. Natuurlijk, er is sprake van post-metal maar wel van het ruwere, onbehouwener soort dat vooral ritme gedreven is. Mede daardoor, maar ook door de oerschreeuw van Pilat die soms nogal hoog in de mix zit, gingen mijn gedachten bij beluistering eerder uit naar Cult Of Luna. En jawel, ook met die band is een link. Het album is namelijk gemasterd door Cult Of Luna’s Markus Lindberg.
Goed, nu u weet in welke richting u het moet zoeken, kunnen we eens nader kijken naar de songs op het album.
Het album vangt aan met een naargeestig intro dat klinkt of er met hamers op buizen wordt geslagen. Een industrieel geluid dat past bij het uiterst zwaarmoedige concept van de plaat: het einde van onze beschaving door overconsumptie en vervuiling. Zonder tekstvel (of de clip) krijg je overigens niet al teveel mee van dit concept, tenzij je er eens goed voor gaat zitten.
Vervolgens valt er een heel gave – en na verloop van tijd hallucinante – doom riff in en laat een woedende Pilat zijn demonen los. We zijn onderweg! Maar erg snel gaat het nog niet. Tergend langzaam stampt de track door totdat we ineens een gitaarsolo voor de kiezen krijgen, toch geen vanzelfsprekendheid in het genre! Het blijkt hier te gaan om een geslaagde (maar kleine) gastrol van Carcass-gitarist Bill Steer.
Don’t Speak Last is een subtiel opgebouwde monstertrack van meer dan tien minuten waar het zogenaamde straffen en zalven het principe is (u weet zelf vast het best of u daarvan houdt). Bij vlagen wordt de muziek wel heel intens met een volkomen over de huig gaande zanger. Op momenten is er bijna sprake van pig squeals! Gelukkig volgt er dan steeds weer een mooie atmosferische break waarin hij, maar vooral ook wij, even op adem kan/kunnen komen.
Waar men in het springerig beginnende Silent Truth nog flink wat statische ruis over de cleane zang gooit, durft men in Mourning Grounds bij vlagen wel gewoon ongegeneerd melodieus te klinken. Sterker nog, het lijkt soms of er nog een – niet vermeld – gastoptreden is, dit keer van huidig The Ocean-zanger Loïc Rosetti. Met de prachtig pakkende zanglijn die af en toe door een woeste brul aan gort wordt gescheurd is dit nummer voor mij de beste track van het album.
Maar we zijn er nog niet, want het afsluitende, bijna tien minuten durende, There Will Be Gods, doet met zijn plechtige drums in het drie minuten durende intro, gestage opbouw, polyritmische patronen en woedeuitbarstingen niet veel onder voor zijn voorganger. Het is een passend slot aan een groots, maar niet altijd gemakkelijk te doorgronden album.
Eén ding is wel duidelijk. Het belooft een bijzondere avond te worden op dinsdag 26 maart, wanneer Herod samen met het eveneens in vorm zijnde Downfall Of Gaia en de grote meneren van The Ocean in het Paard in Den Haag staat.
Score:
84/100
Label:
Pelagic Records, 2019
Tracklisting:
- Fork Tongue Intro
- Fork Tongue
- Reckoning
- Don’t Speak Last
- Silent Truth
- Mourning Grounds
- There Will Be Gods
Line-up:
- Pierre Carroz – Gitaar
- Bertrand Pot – Gitaar
- Michael Pilat – Vocalen, gitaar
- Fabien Vodoz – Drums
Links: