Helioss – Contre Ma Lumière

Geschreven door op 14-05-2022 om 17:15.

Koperen ploert. Centrum van het zonnestelsel. Stralende ster. Genoeg namen om te geven aan het hemellichaam dat op de mens een grote culturele en mythologische waarde heeft. Zoveel culturen waar de zon aanbeden werd, zonnegoden opdoken en tempels voor werden ingericht. En wat te denken van de Gregoriaanse kalender die op het draaien van de aarde om de zon is gebaseerd? En nee, dat aanbidden van de zon is niet alleen iets uit een grijs verleden; hoeveel mensen doen er geen moeite om een gebruind tintje te krijgen? Al moeten ze ervoor onder een kunstmatige zon kruipen…

De zon speelt ook een belangrijke rol voor de Franse band Helioss, zoals alleen al uit de naam mag blijken. Niet alleen de naam, maar ook op vorige albums (One With The Sun, Devenir Le Soleil) stond de zon hoog in aanzien. Op Contre Ma Lumière, alweer het vijfde album van het Franse duo, kleurt de band – geheel in overeenstemming met de titel – hun progressieve metal wat donkerder en onconventioneler in dan op vorige albums. Het tweetal – aangevuld met een sessiedrummer – houdt vast aan de combinatie van black en death metal, overgoten met symfonische elementen. De composities zijn, met een minimale speeltijd van zeven minuten, lang; slechts de twee laatste nummers op het album halen die tijd niet. De band zoekt binnen die zeven minuten naar afwisseling door te variëren met snelheid, invulling van de vocalen en instrumentatie (Les Ruines De L’Oubli).

Ook op dit album stromen de toetspartijen zeer rijkelijk door de nummers (La Chute Du Tyran, Contre Ma Lumière, waar niet). Soms is het een aangename aanvulling en vloeit het heerlijk mee met de zwartgeblakerde death metal (Contre Ma Lumière), maar er zijn ook momenten dat het gebruik ervan weinig meerwaarde kent (slot L’Insondable Crépuscule Des Morts, het geheel uit piano bestaande Abandon) of veel te lang doorgetrokken wordt (La Chute Du Tyran). Het zal ongetwijfeld in een poging zijn de grenzen wat te verleggen, maar maar al te vaak doen ze de intensiteit van de composities geen goed. Naast de vele keyboards heeft het tweetal ook de nodige samples (La Chute Du Tyran, Contre Ma Lumière) toegevoegd; opvallend genoeg zijn die in het Engels, waar alle teksten op het album in het Frans zijn. Doordat de sfeer zowel binnen de nummers zelf als in de composities onderling veelal hetzelfde is, is het hele album beluisteren best een zit. Had de band maar wat meer de onstuimigheid en drukte opgezocht, zoals het doet in de één-na-laatste track Charniers. Daar worden de registers opengetrokken en komt Helioss tot zijn recht.

Op Contre Ma Lumière gebeurt er (te?) veel in elk afzonderlijk nummer en hoe zeer ik mijn best ook doe, ik kan de ziel, de beleving er maar niet in ontdekken. Zo jammer, want het vorige album van Helioss beviel me prima. Deze doet daar helaas voor onder.

Score:

74/100

Label:

Satanath Records, 2022

Tracklisting:

  1. La Chute Du Tyran
  2. Les Ruines De l’Oubli
  3. L’Insondable Crépuscule Des Morts
  4. Contre Ma Lumière
  5. Je Suis La Voix Des Muets
  6. Leurs Serments Inconsistants
  7. Charniers
  8. Abandon

Line-up:

  • D.M. – Vocalen
  • Nicolas Muller – Gitaar, Bas
  • Mikko Koskinen – Drums

 

Links: