In het kader van de afwisseling kies ik ditmaal voor een genre waar ik amper naar luister, want soms schuilen daar de grootste verrassingen! Zodoende ben ik uitgekomen bij Heleven, een Spaanse alternative metalband die super lage, zware riffs combineert met de houding en textuur van alternatieve rock. De band debuteert met zijn studioalbum Medusa’s Love Story.
Er is weinig geschiedenis bekend over de band, buiten dat hij in 2016 is begonnen, in begin 2018 een drietal singles uitbracht op Bandcamp en dat hij uit Granada komt. Ik heb dan ook geen flauw idee wat ik kan verwachten van deze plaat. Laten we maar gauw beginnen.
De opener begint met een hoop groove en, inderdaad, een superlage riff in Drop A tuning of A Standard tuning. De drums klinken strak en hebben een fijn ritme, maar de klank van de kickdrum zit wel ietwat hoog in de frequentie (vermoedelijk vanwege het gebruik van een trigger?). De snaredrum klinkt ook wat blikkig en mist dat scherpe randje een beetje om goed door de mix te snijden. De zang van Higinio in dit nummer klinkt wel interessant en doet mij sterk aan een andere zanger denken. Na lang hersenkraken, herinner ik mij dan eindelijk aan wie ik moet denken: aan de zanger van Godsmack! Ik bedoel dan vooral de coupletten die worden gezongen in het nummer en hoe de zanger daar met de pitch van zijn stem speelt.
Eenmaal wat verder in het album begint er dan een mening te vormen over het verloop van de nummers, de dynamiek en de klank. De afwisseling op de plaat bestaat tot nu toe uit wat snellere nummers, gemixt met twee ballads en wat langzamer doch stevig werk. Men vindt verder op de plaat een ietwat commercieel klinkend Last Chance (wat haast radiowaardig klinkt), een redelijk imponerende Above The Sky, een deprimerend en melancholisch gevoel bij Solitude (And Desolation) en heavy-as-fuck headbangmomentjes met Titans And Gods. De laatste drie tracks brengen deze eerder genoemde elementen wederom terug, maar waar harde riffs en verpletterende drums de boventoon voeren bij de eerste twee nummers, neigt de afsluiter weer naar een ballad (dat is nummer drie).
Tja, wat moet ik zeggen? De afwisseling is er, de nummers an sich hebben een duidelijk verloop en kloppen wel. De geschreven riffs op de diverse snaarinstrumenten werken prima en de stijl van de zang past bij de muziek. Kijk ik dan naar het complete album, dan ben ik toch wat minder enthousiast. Als Medusa’s Love Story in de gloriejaren van nu-metal was uitgebracht, dan was het waarschijnlijk in de schaduw van andere bands beland en had het naar mijn mening niet voldoende potentie om door te breken. Beoordeel ik het met een hedendaagse pet op, dan mis ik het vernieuwende element wat dit album zou moeten doen uitspringen in de oceaan van releases. Ook ligt de zang net niet helemaal prettig in het gehoor, maar dat is dan weer een kwestie van smaak.
Helaas, ditmaal geen juweeltje. Daarentegen is het album wel oké, zeker voor een debuut! Wie weet kunnen de mannen uit Spanje mij in de toekomst nog aangenaam verrassen.
Score:
63/100
Label:
Art Gates Records, 2019
Tracklisting:
- Something New
- Ghost Of Me
- Waterfalls
- Last Chance
- Above The Sky
- Solitude (And Desolation)
- Titans And Gods
- Come To Life
- Suffering Is Gone
- Love’s No End
Line-up:
- Higinio Ruiz – Zang, gitaar
- Álvaro Castilla – Gitaar
- Kike Martín – Basgitaar
- Matías Famá – Drums
Links: