Een huzarenstukje! Hoe krijg je het als band in godsnaam voor elkaar een dubbelalbum in elkaar te steken met maar liefst negentien nummers. De Duitsers van Heaven Shall Burn slagen hier wonderwel in. Het negende volledige studioalbum is een erg divers werkstuk geworden. Het zal bloed, zweet en tranen gekost hebben om deze loodzware steen de steile berg op te rollen. De band heeft er effectief ook eens de tijd voor genomen en dit na een relatieve rustpauze van vier jaar. Het vorige album, Wanderer, dateert immers van 2016.
Je krijgt ook op dit album de typische mix te horen van brute screamvocalen, pompende bas- en drumpartijen, verhalende gitaarlijnen en moddervette breaks. Tja en dan komt de hamvraag, hoe pak je zo een recensie aan? Zoals bij een broodje gezond of broodje bal, gewoon bijten. Ik haal er, per cd, even de interessante stukjes uit.
De eerste schijf opent met March Of Retribution, een nummer waar het even zoeken is naar het drumritme alvorens het gaspedaal wordt ingeduwd en al snel de bocht gemaakt wordt naar Thoughts and Prayers. De schijf eindigt met The Ashes Of My Enemies, een instrumentaal strijkertje. Protector, voor mij het beste nummer van de twee cd’s, heeft die lekker, vette, dubbele melodielijnen, die raspende schurende vocalen, die doordrammende drums, netjes! En dan krijg je Übermacht, een nummer dat wat doet denken aan composities van landgenoten Caliban. Blijkbaar heeft Andreas Dörner van Caliban ook aan deze plaat meegewerkt net als de heren Chris Harms van Lord Of The Lost en Matthi van Nasty.
My Heart And The Ocean swingt brutaal de pannen van je dak. Met uiterste precisie worden de kicks bewerkt door Christian Bass, de gitaartandem Weichert – Deitz zet ook opnieuw hier een melodische muur neer om u tegen te zetten. De ietwat monotone scream van Bischoff schuurt lekker de oneffenheden van de wand. Expatriate blijkt dan weer een gevoelig door piano en strijkers gedragen werkstuk te zijn, met daarover een gesproken, doorleeft vocaal gedeelte. Jammer wel dat de piano een te braaf basisgeluid heeft. Neemt wat weg van de bombast die dit nummer toch naar een ander niveau zou kunnen tillen. De bombast wordt gezocht in het op gepaste tijden inschuiven van gitaar en drumthema’s, mist toch wat zijn effect. Deze eerste cd eindigt met wat typischere Heaven Shall Burn nummers die er echter niet boven uitsteken met name What War Means en Terminate The Unconcern.
Zou deze tweede plaat dan toch een ander gevoel geven dan de eerste? Mja, als je een electro-metal nummer in de stijl van Rammstein met als titel La Résistance er tussen steekt, gaan mijn wenkbrauwen fronsen: niet mijn ding. Ook het daaropvolgende The Sorrow Of Victory is toch ook weer net anders veelal door de cleane zanglijnen die er in verwerkt zitten, naast een opmerkzame, flitsende solo en korte blastpartijtjes. Stateless en zeker ook Tirpitz, zwiepen je met een opzwepend drumritme terug naar de dagen, terug naar de deuntjes van oude rotten als Entombed en Grave. En dan volgen er weer een paar vullertjes en mag je concluderen dat ook deze tweede plaat goed in balans zit en in dezelfde lijn ligt als de eerste.
Na negentig minuten kan ik je mijn eindconclusie aanleveren: erg divers werkstuk, met van alles lekkers en voor iedereen wat wils. Hier en daar een nummertje te veel naar mijn smaak, maar wie ben ik.
Score:
80/100
Label:
Century Media, 2020
Tracklisting:
- March Of Retribution
- Thoughts And Prayers
- Eradicate
- Protector
- Übermacht
- My Heart And The Ocean
- Expatriate
- What War Means
- Terminate The Unconcern
- The Ashes Of My Enemies
- Children Of A Lesser God
- La Résistance
- The Sorrow Of Victory
- Stateless
- Tirpitz
- Truther
- Critical Mass
- Eagles Among Vultures
- Weakness Leaving My Heart
Line-up:
- Marcus Bischoff – zang
- Maik Weichert – gitaar
- Alexander Deitz – gitaar
- Eric Bischoff – bas
- Christian Bass – drum
Links: