Hacride – Lazarus
Listenable, 2009
Voor geen album dat reeds dit jaar verscheen had ik zulke hoge verwachtingen als voor de nieuwe Hacride. Verwachtingen die geschept werden door het voorgaande Amoeba, een plaat die twee jaar terug een flinke indruk op mij maakte. Nu wilde ik Lazarus dus zo goed mogelijk beoordelen, en onderwierp hem in anderhalve week aan ongeveer viermaal zoveel luisterbeurten als de gemiddelde plaat die om mijn beoordeling smeekt (of vreest).
Natuurlijk ben ik hierdoor in staat de plaat piekfijn te beoordelen, maar door het zoveel draaien is de wauw er een beetje af. Na deze reeks luisterbeurten komt het regelmatig wat gewoontjes over, zelfs in de stukken die duidelijk een flinke vooruitgang laten zien ten opzichte van eerder werk. De progressieve death metal doet nu, behalve aan natuurlijk Gojira en Textures ook nog eens hier en daar aan Cynic refereren (doch niet meer dan dat), en evolueerde gewoon lekker door. Een beetje zoals Mastodon, minstens zo trefzeker doch meer doordacht, bij vlagen uitgesponnen en zweverig, meer aandacht bestedend aan epiek en vooral melodie. Iets wat je terugziet in bijvoorbeeld de vocale aanpak. Vooral in het cleane werk gevarieerder, maar aan de andere kant genoeg to the point. Nog steeds de muziek voorzienend van die talloze details, en gesierd door een sterke eindmix. Minder is de productie van de agressievere stukken, waar die in opener Perturbed van het vorige album als een stomp in je gezicht in je oren belandden, maar om echt over te zeuren is het niet. Nieuw zijn de elektronische effecten, die sporadisch in sferische passages dan wel rustpunten hun gezicht laten zien, en bijvoorbeeld het afsluitende My Enemy, dat na verloop van tijd zal blijven staan als het sterkste nummer van de plaat, een enorme meerwaarde geven.
Lazarus is dus een bevestiging van Hacride‘s kwalitatieve toppositie binnen de Franse metalscene, en de groei die ze nu al sinds het debuut Deviant Current Signal meemaken en voorlopig niet te stoppen lijkt. Niet echt een groeiplaat, meer een kalmeerplaat. Vol met nummers die allemaal hun charmes hebben, je de ene luisterbeurt wegblazen en je de andere luisterbeurt nauwelijks opvallen en die na verloop van tijd hun wauw-effect inruilen voor robuuste degelijkheid. Geen instant classic dus, maar wel een plaat waarvan ik het gevoel heb dat hij nog lang niet al zijn geheimen prijs heeft gegeven.
Tracklisting:
- To Walk Among Them
- Act of God
- Lazarus
- Phenomenon
- A World of Lies
- Awakening
- My Enemy
Line-up:
- Olivier Laffond – Drums
- Benoist Danneville – Bass
- Samuel Bourreau – Vocals
- Adrien Grousset – Guitars
Links: